หนี้สวาท

หนี้ที่เธอไม่ได้ก่อ แต่เป็นหนี้ที่เธอต้องชดใช้

"มานั่งตรงนี้สิ" เมษตบหน้าขาตัวเองเบาๆ ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปปิดม่านระหว่างคนขับกับผู้โดยสารเอาไว้

"คือว่า.." ลูกหว้าอึกอัก

"ขัดคำสั่ง?" คราวนี้น้ำเสียงของเมษนิ่งจนลูกหว้าต้องเริ่มขยับตัว ร่างเล็กขยับเข้าไปใกล้คนข้างกายมาขึ้นก่อนที่แขนแกร่งจะเกี่ยวเข้ากับเอวขอดแล้วยกร่างเล็กๆนั่นขึ้นมาบนหน้าขาแกร่งของตัวเอง

"อ๊ะ" ลูกหว้าร้องนิดๆเมื่อส่วนนั้นกระแทกลงกับกับตักแรงเกินไป เธอยังระบม...

"เจ็บ?" เมษพูดขึ้นชิดริมหู

"... เปล่าค่ะ" ลูกหว้าตอบ น้ำเสียงหวานๆแอบสั่นน้อยๆ

"เธอเป็นคนขี้โกหกเหรอ? แต่รู้อะไรมั๊ย ฉันเกลียดการโกหกที่สุด.." เมษใช้น้ำเสียงกดต่ำ

ลูกหว้าในตาสั่นระริก เธอไม่ได้อยากจะโกหก เธอแค่อาย..

"ลูกหว้าขอโทษนะคะ อึก ลูกหว้าแค่.. แค่อาย" ลูกหว้าช้อนตาหวานขึ้นมองคนที่จ้องเธออยู่ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันนิดๆอย่างช่างใจ
"แต่.. แต่ถ้าคุณเมษบอกแบบนี้ คราวหลังลูกว้าจะพูดแต่ความจริง.. แม้จะอายแต่ลูกหว้าก็จะไม่โกหก.." และคำพูดยาวๆที่เธอกลั้นใจพูดออกมา ดวงตาอ้อนวอนเพราะกลัวคนที่กอดเธออยู่จะเกลียด ทำให้ลูกหว้าพูดออกมายาวๆแบบนี้ได้...

"ดี.. แล้วไหนบอกได้รึยังว่าเจ็บตรงไหน" เมษยกยิ้มมุมปาก คำถามที่รู้คำตอบอยู่แก่ใจ แต่ก็ยังจะถามออกมา

"ลูกหว้า.. เจ็บตรงนั้นค่ะ มันระบม" ลูกก้มหน้างุด แต่ก็พูดออกมาให้เมษได้ยิน เมษยิ้มอย่างนึกเอ็นดูแต่ลูกหว้าก็ไม่ได้เห็นรอยยิ้มนั่นหรอก

"เดี๋ยวก็ดีขึ้น ถ้าทำบ่อยๆ"

"คุณเมษ.."

"เธอคงไม่คิดว่าผู้หญิงแบบเธอที่โดนพ่อเอามาขัดดอกจะจบลงได้แค่คืนเดียวหรอก จริงมั๊ย?"

"ค่ะ.. ลูกหว้ารู้ว่าตัวเองมาที่นี่เพื่ออะไร.."

..
เป็นเรื่องที่พระเอกดุ ขึ้นอย่างหงส์แต่ก็ไม่ลงแบบหมาค่ะเพราะท่านจะเปงแมว อิอิ มาช่วยลุ้นให้เด็กขัดดอกอย่างน้องลูกหว้าที่หลงรักท่านอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเอาชนะใจคนเย็นชาที่มีแผลในใจกันน้า