ยักษา Asuras

“เฮ้ย! น้องไม่มีเขี้ยวยักษ์ว่ะไอ้ราม เป็นไปได้ยังไงวะ?” ราพณ์บอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงสงสัย

“ก็หนูไม่ได้เป็นยักษ์ จะมีเขี้ยวยักษ์ได้ยังไง ว่าแต่พวกพี่เป็นยักษ์จริง ๆ เหรอคะ? แล้วเมื่อกี้ที่พวกพี่เลียกับดมหนู... พวกพี่จะกินหนูเหรอคะ? พ่อของพวกพี่ซื้อหนูมาให้เป็นอาหารเย็นใช่ไหม? พวกพี่หลอกหนูมากินใช่ไหม?” สาวน้อยถามเสียงเครือ เธอมีกำลังวังชามากมายก็จริง แต่พวกเขาเป็นยักษ์เลยนะ ถ้าพวกเขารุมกินเธอ แค่กัดคอเธอแล้วเคี้ยว 2-3 คำเธอก็คงนอนจมกองเลือดตายกลายเป็นรังเรขผู้รุ่งริ่งแล้ว

ก็ฟันพวกพี่โง้งเสียขนาดนั้น แล้วที่หนูมีแรงถีบ มีแรงทุ่มพวกพี่ได้ก็คงเพราะพวกพี่ไม่ทันตั้งตัว ถ้าพวกพี่แปลงร่างเป็นยักษ์เต็มตัวหนูมิโดนบี้ตายเหรอคะ?

“เดี๋ยว เดี๋ยว หยุดก่อนยัยแสบ พร่ำเพ้ออะไรกันเนี่ย? พ่อของพวกฉันไม่ได้ซื้อเธอมาให้พวกฉันกิน... เออ... อาจจะอยากให้พวกฉันกินแหละ แต่ไม่ได้กินแบบนั้น... เออ... คือ... วุ้ย! มึงอธิบายสิไอ้ราม กูจนปัญญา” ราพณ์พยายามอธิบายแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน สุดท้ายได้แต่ยกมือขึ้นเสยผมยาวสลวยของตัวเองแล้วโยนไปให้เพื่อนแทน

“ถ้าพวกพี่ไม่ได้จะกินหนูแล้วเอาหนูมาทำไม? จะให้หนูเลือกแต่งงานกับพวกพี่จริง ๆ เหรอคะ? จะเป็นไปได้ยังไง? คนกับยักษ์นะ แค่เห็นหน้ายักษ์ของพวกพี่หนูก็สลบแล้วเนี่ย” รังเรขถามน้ำตาคลอเบ้า เธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะเข้มแข็ง อ่อนแอแต่กับเรื่องผีสางเท่านั้น และเธอเองก็ไม่แน่ใจว่ายักษ์นับเป็นผีสางหรือเปล่า

“ยัยตัวจิ๋ว พี่ว่าน้องลองดูหน้ายักษ์ของพวกพี่ดี ๆ อีกรอบดีกว่า... คนหน้ายักษ์มักน่ารักนะน้องนะ” พระรามบอกน้อง มุมปากมีรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏอยู่