สลักรัก สลับร่าง

คำเตือน
นางเอกเรื่องนี้ไม่ได้ โลกสวยโลกใสไก่กานะคะ ปากเก่งเถียงเก่ง เผื่อใครไม่ชอบแนวนี้นะคะ

*********************************

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!...
“คุณกร! เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน! คุณกร!”

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!...

ทันทีที่ประตูค่อยๆเปิดออก ญาณินก็ยกมือขึ้นดันพรวดแล้วพาตัวเองเข้ามาประจันหน้ากับเจ้าของห้อง

“นี่คุณเล่นอะไรของคุณ? ทำไมอยู่ดีๆคุณแม่ถึงให้ฉันไปทำงานกับคุณ ทั้งๆที่ฉันไม่ได้ขอไปทำกับคุณสักหน่อย!”

กรกันต์เลิกคิ้วสูง ทำหน้าทำตายียวน ก่อนจะขยับเท้าก้าวเข้าหาร่างบางเบื้องหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ทำไมล่ะ? ได้งาน...แล้วไม่มันดีตรงไหน? ก็คุณพูดเองว่าอยากทำงาน! ไม่อยากอยู่บ้าน เพราะคุณเบื่อ! นี่ไงงาน!...ไม่อยากอยู่เฉยๆ ผมก็ช่วยหางานให้แล้วนี่ไง เร็วด้วยนะ เริ่มพรุ่งนี้เลย”

“ใครจะไม่ทำ! ฉันไม่ได้อยากทำงานกับคุณ ไม่อยากเห็นหน้าคุณ ไม่อยากอยู่ใกล้คุณด้วย เพราะฉะนั้น ฉันจะโทรหาคุณแม่ แล้วก็ยกเลิก!”

กรกันต์แสยะยิ้ม พร้อมทั้งขยับกายเข้าหาร่างบางที่ยืนพูดไม่หยุด ขณะเดียวกัน ญาณินก็ก้าวถอยหลังด้วยความงุนงงและหวาดระแวง

“เป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆด้วย! แต่ถ้าคุณคิดว่าคุณอาพิณณภา... จะตามใจคุณง่ายๆ ยอมให้คุณไม่ไปง่ายๆ ก็เอาดิ โทรดิ หรือไม่...ผมโทรให้ก็ได้นะ! อยากได้ยินเหมือนกัน ว่าว่าที่แม่ยาย...จะผิดคำพูดกับลูกเขยสุดที่รักไหม?”

ญาณินเหลือบมองไปยังประตู อีกแค่นิดเดียว หลังของเธอก็คงชนแน่ๆ “แล้วคุณยืนคุยดีๆไม่ได้หรือไง? จะเข้ามาใกล้ทำไมนักล่ะ?”

เธอเห็นรอยยิ้มของกรกันต์ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย หัวใจเต้นโครมครามด้วยความหวาดหวั่น ในหัวคิดแค่ว่าไม่คงไม่คุยมันแล้ว ไม่ไปก็คือไม่ไป

ญาณินผลักแผงอกกว้างของกรกันต์ ก่อนจะหันไปคว้าลูกบิดประตู ทว่ายังไม่ทันเปิด มือทั้งสองของกรกันต์ก็ยันเข้ากับประตูจนมันตีกลับอย่างแรง

ญาณินสะดุ้งโหยง เริ่มหายใจหายคอไม่สะดวก

กรกันต์แสยะยิ้ม ก่อนจะขยับหน้าเข้าไปหาใบหูของญาณิน เขาทิ้งลมหายใจราดรดต้นคอขาว
“นี่มันห้องผม คุณลืมหรือเปล่า?”
จากที่คิดจะแกล้งเล่น ทว่าปลายจมูกดันไปสัมผัสผิวเนียนช่วงต้นคอ จึงเผลอสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆบนผิวเนียน จนลืมตัวไปชั่วขณะ

“ผิวคุณ...น้ำหอมคุณ หอมดีนะ ผมชอบ”

พูดจบ กรกันต์ก็หันปลายจมูกไปหาเส้นผมยาวสลวย
ญาณินได้แต่ยืนนิ่ง ตัวแข็งทื่อ ไม่รู้เป็นเพราะอยู่ใกล้เขาเกินไป หรือว่าอะไรกันแน่ หัวใจของเธอถึงได้เต้นรัวได้ขนาดนี้ลมหายใจของเขาก็ร้อนผ่าวทำเอาขนลุกเกรียวไปทั้งตัว

“คุ...คุณกร! คุณอย่า อย่ามาแกล้งฉันแบบนี้นะ! ฉันไม่ชอ...!!!”

กรกันต์ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจนจบ เขาสอดแขนแกร่งรวบเอวบางดึงเข้าหาลำตัว จนแผ่นหลังของญาณินแนบชิดกับแผงอกกว้าง ปลายจมูกโด่งถูกกดลงบ่นหัวไหล่เล็ก ที่หอมกรุ่นด้วยกลิ่นน้ำหอม

“ผมไม่ได้แกล้ง! แต่เพิ่งรู้ตัวก็ตอนนี้เอง ว่าอยู่ใกล้คุณ แล้วผมควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้...”

สิ้นเสียง กรกันต์ก้กดริมฝีปากหยัก จูบบนบ่าของญาณิน ไม่คิดเลยว่าการสัมผัสร่างกายของอีกฝ่าย จะทำให้เขาหิวกระหายจะแตะต้องเนื้อตัวของเธอ ชั่วขณะที่เขาหลงระเริงกับกลิ่นหอมหวานบนผิวเนียนขาว ญาณินก็เริ่มจะขัดขืน

“ปล่อยณิ...ปล่อยไหม ไหมอยากกลับห้อง!”

กรกันต์ดันหน้าอกของตัวเองเข้าหาแผ่นหลังบางของญาณิน จนหน้าอกของเธอบดเบียดกับประตูห้อง ความต้องการมันบ่งการให้ร่างกายเป็นไปอย่างที่จิตใต้สำนึกอยากทำ
กรกันต์ยังคงนัวเนียใกล้ๆซอกคอขาว ก่อนจะกระเส่าเสียงถามข้างๆใบหู

“เมื่อกี้...คุณพูดอะไรนะ ผมได้ยินไม่ค่อยชัด! ได้ยินแค่ ณิ...ณิอะไรนะ?"

*******************************

ขอฝากนิยายเรื่องนี้อีกเรื่องไว้ในอ้อมอกของพี่ๆน้องๆนักอ่านที่น่ารักทุกท่านด้วยนะคะ

นิยายเรื่องนี้ ไม่ได้ผ่านการตรวจพิสูจน์อย่างเป็นทางการ พยายามตรวจตราด้วยตัวเอง

หากมีคำผิดเล็ดลอดสายตาไปบ้าง ต้องขออภัยด้วยนะคะ

ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ