นางบำเรอพ่อเลี้ยง

มรสุมชีวิต ผู้หญิงตัวเล็กๆ เธอสูญเสียบุพการีไปพร้อมกัน เธอป่วย พยายามที่จะฆ่าตัวตายหลายครั้ง ชีวิตของเธอยังคงถูกตอกย้ำความรู้สึกอยู่เรื่อย ฝันร้ายอีกครั้งวันนั้นวันที่เธอถูกพวกขี้เมาลากไปข่มขืน..
ฝากนิยายเรื่อง นางบำเรอพ่อเลี้ยง ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจนักอ่านนะคะ นิยายเป็นแนวดราม่าๆๆๆ ปนเถื่อน เขย่าอารมณ์ ดิบเถื่อน ครบรสจริงๆค่ะ ยิ่งพระเอกของเรายิ่งปากแซ่บ
.......................

‘เราพยายามช่วยอย่างสุดความสามารถแล้วครับ หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ’

‘อื้ออๆๆๆ นุชจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีพ่อกับแม่กับมาหานุเถอะนะ เอาชีวิตนุชแลกก็ได้ นุชจะไปอยู่กับพ่อแม่ รอนุชด้วย’กนกนุชที่ขาดสติร้องไห้ฟูมฟายหาทางออกไม่ได้ มีแค่วิธีการเดียวที่จะทำให้เธอไปอยู่กับพ่อแม่ได้เหมือนเดิมนั้นก็คือจบชีวิต!

‘รอนุชด้วยนะฮึก~ฮื้ออ~~ นุชไม่อยากอยู่แล้ว’

‘เห้ยๆๆ นุช!อย่า หยุดความคิดสะ! การจบชีวิตมันไม่ได้ให้ปัญหามันจบลง ถ้าพ่อกับแม่นุชรู้ว่านุชกำลังจะทำร้ายตัวเอง พวกท่านจะนอนตายตาหลับไหม นุชต้องมีสติ นุชไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวซะหน่อย นุชมีพี่ มีพ่อพี่ อย่าคิดทำแบบนี้อีกเข้าใจไหม น้องสาวของพี่ เข้มแข็งมากกว่านี้นุชควรที่จะอยู่พิสูจน์ให้พ่อกับแม่เห็นว่านุชอยู่ได้ ช่วยเหลือตัวเองได้ ทำให้พวกท่านเป็นห่วงน้อยลง’ขุนเขาที่มาได้ทันเวลาพอดี เขาเห็นกนกนุชเดินออกจากห้องไอซียูแล้วขึ้นลิฟต์ตรงขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้า ขุนเขาเห็นท่าทางของเธอดูเหม่อลอยเขาจึงรีบกดลิฟต์ตามขึ้นไปโชคดีแค่ไหนที่เขาไปได้ทันไม่งั้นกนกนุชคงต้องจบชีวิตลง

‘อึก~ ฮื้อออ~~ นุชอยากตายๆ ปล่อยนุชชชชช ฮึก อย่าห้ามนุชเลยยยฮึกกกกกก นุชไม่เหลือใครแล้ว พลุบ!’

‘นุชๆ โถ่วเอ้ยยเด็กน้อยพี่จะเป็นคนดูแลนุชแทนพ่อกับแม่นุชเอง’

....................

“เธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนหรอ ทำไมต้องมาเป็นภาระคนอื่นด้วย”

“เฮีย! พูดแรงไปแล้วนะ นุชไม่ได้เป็นภาระของที่บ้านเราเลยเฮีย ผมกับพ่อเต็มใจที่จะพานุชมาอยู่ด้วยเพราะอย่างน้อยก็เห็นแก่การที่ คุณลุงกับคุณป้าเป็นเพื่อนสนิทของคุณพ่อไง”

"เธอป่วยอะไรหรอครับเท่าที่ดูภายนอกผมยังไม่เห็นอาการป่วยอะไรเลยร่างกายก็อยู่ครบสามสิบสอง ถ้าให้เดาคงป่วยเป็นโรคเรียกร้องความสนใจน่ะสิครับสำออยตามประสาลูกคุณหนู เด็กนั้นคงปรับตัวยากเมื่อก่อนเธอมีพ่อแม่คอยเอาอกเอาใจแต่ตอนนี้ไม่มีมันก็ต้องเรียกร้องเป็นธรรมดา"

............

“น้องสาวจ๊ะ ลากกระเป๋าจะไปไหนหรอจ๊ะให้พวกพี่ไปส่งไหม”

“ฉันไม่ได้ขู่พูดจริง! ถอยไป! เชิญพวกแกสองคนไปขึ้นสวรรค์ที่อื่นก่อนที่พวกแกสองคนจะตกนรก อร๊ายยย!~~~”

“ปากดีอย่างนี้กูชักอยากชิมแล้วสิวะไอ้ไผ่ มึงจัดการส่วนล่างกูจัดการส่วนบน แล้วค่อยสลับกัน”

“ฮื้อออออ~~ ฮึก! ฮื้อออ~~ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันมีเงินแกอยากได้เงินไหมฉันจะให้ ขอแค่ปล่อยฉันไปเถอะนะ นะๆ ฮื้อออออ~ ฉันกลัวแล้ว”

“อื้อออออ อ่อยยยยย ฮึกกกกกฮื้อ~~~~”เสียงอ้อนวอนในลำคอพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาทางหางตาไม่เป็นผลเลยกับผู้ชายสองคนที่เป็นเหมือนสัตว์นรก ไร้ซึ่งความเมตตาสุดท้ายไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก อ้อนวอนภาวนาไปก็แค่นั้น มันคงเป็นกรรมของเธอที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

“หอมมมม~ ตัวหอมมากกกกกกนมก็ใหญ่ มองภายนอกคิดว่าเล็กๆที่ไหนได้เต็มมือชะมัด อย่างนี้พี่ไผ่ชอบ”

..................

“มองหน้าฉันมันอึดอัดขนาดนั้นเลยหรอ ถึงถอนหายใจดังขนาดนี้ กลัวฉันจะไม่ได้ยินหรือไง ต้องเป็นหน้าน้องชายฉันใช่ไหมเธอถึงจะยิ้มอ่อย ทำท่าทีน่าสงสาร ไร้เดียงสา ให้น้องชายฉันเห็นใจ”

“นุชแค่รู้สึกไม่ค่อยสบาย พี่น่านให้นุชมาหา มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“สำออย! อย่ามาทำตัวเป็นคุณหนูที่ไร่ของฉัน ที่นี้มันไร่ไม่ใช่ที่บ้าน ที่จะมีคนคอยเอาใจเธอ ฉันเรียกเธอมาชี้แจงว่าเธอมาอยู่ที่ไร่ปลายฝันเธอมีหน้าที่อะไรที่ต้องทำ

“เพลี๊ยะ! นุชน่าจะฉลาดให้เร็วกว่านี้น่าจะนึกได้ว่าเป็นฝีมือของพ่อเลี้ยง อย่าไล่นุชด้วยวิธีแบบนี้ นุชรู้ดีว่าที่พ่อเลี้ยงยอมให้นุชมาเป็นเพราะคุณลุงขอ ขอเวลานุชพิสูจน์ให้พ่อเลี้ยงเห็นก่อนนะคะว่านุชไม่ใช่คุณหนูที่รักสบายแบบที่พ่อเลี้ยงว่า ถ้าวันนั้นมันมาถึงนุชจะเดินออกจากไร่ปลายฝันทันที”

“เธอกล้าเอามือสกปรกของเธอมาแตะต้องใบหน้าฉันหรอฮะ!ระวังเธอจะไม่ตายดีกนกนุช ฉันไม่ใช่คนใจดีอย่างที่เธอเห็น ฉันทำได้มากกว่าที่เธอคิด อย่ามาทำแบบนี้กับฉัน เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้ายืนต่อว่า ตบหน้าฉันแบบนี้ เรื่องที่เธอกำลังสงสัยฉันแล้วแต่เธอจะคิด ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เธอเข้าใจ เพราะเธอไม่ใช่คนสำคัญในชีวิตฉัน เธอมันแค่กาฝากที่พ่อฉันเก็บมาก็เท่านั้น”

“นุชไม่คิดเลยว่าพ่อเลี้ยงจะโหดร้าย ป่าเถื่อนได้ถึงขนาดนี้ ซึ่งมีนิสัยต่างจากคุณลุงและพี่ขุนเขามาก

“ปากดีไปเถอะ ฉันจะทำให้เธอรู้ถึงความป่าเถื่อนที่ฉันจะมอบให้เธอจดจำไปตลอดชีวิต”

“โอ๊ยยยยย~ ปล่อยนุชนะนุชเจ็บ”

................

“เห้อ~~ ฮืออออ~ ฮึก~ สมควรแล้ว~~”กนกนุชหยิบเศษแก้วน้ำที่เธอเขวี้ยงลงพื้นห้องที่ปูด้วยกระเบื้องจนแตก จ่อที่ข้อมือก่อนจะใช้ด้านที่แตกกีดเข้าที่ข้อมือบาง! เลือดเริ่มไหลซึมออกมามากจนร่างบางนั่งด้วยตัวเองไม่ไหว พึงเข้ากับผนังห้อง วางข้อมือที่เต็มไปด้วยเลือดอยู่ข้างลำตัว ปล่อยให้เลือดไหลลงเปรอะเปื้อนพื้นห้อง เสียงสะอื้นยังคงออกจากปากบางไม่หยุดหย่อน เธอมองไปในความมืดด้วยสายตาอ่อนล้า สิ้นหวัง ครั้งนี้เธอคงต้องไปจริงๆแล้ว

“ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล เธอต้องไม่เป็นไร”................

#สุดท้ายความแน่นอนของชีวิตมันก็ไม่มีจริง มีพบก็ต้องมีจาก เป็นธรรมชาติของโลกมนุษย์ คนที่อยู่ต้องยอมรับความจริงให้ได้ แม้ความจริงจะแสนเจ็บปวดขนาดไหน