ยียวนรัก

ยียวนรัก โดย...บัวริน
อารัมภบท
ศรายุหัวเราะหึๆ...
“อย่ายั่วผมดีกว่า”
“แก...ไอ้หน้าหมา ไอ้คนทุเรศ เก่งจริงก็สู้กันตัวต่อตัวซิวะ...แก้มัดฉันเดี๋ยวนี้นะ...ฉันจะฆ่าแก”
“เก่งจริงก็ฆ่าให้ได้ซิคุณ”
“แกมัดฉันแบบนี้ฉันจะฆ่าแกได้ยังไง”
“เก่งจริงก็ต้องทำได้ซิ”
“ไอ้บ้า...ไอ้ประสาท ปล่อยฉันนะโว้ย เอาฉันมามัดไว้ทำไม”หล่อนร้องออกมาอย่าโมโหสุดขีด
ศรายุมองมาอย่างใจเย็น
“อยู่เฉยๆเถอะคุณ ดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่า”
“ก็ปล่อยซิโว้ย”
“พูดไม่น่ารักเลย”
“ไม่ได้ให้แกมารักนี่”
“แล้วถ้าผมอยากรักล่ะ”เขายิ้มยั่ว
หล่อนมองเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“ไอ้บ้า...ขอให้แกติดคุก...ไอ้โรคจิต ไม่มีอะไรทำหรือไง ถึงได้มาจับชาวบ้านเขามัดเอาไว้แบบนี้ ฉันไปทำอะไรให้แก...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
ชายหนุ่มไม่สนใจ เขาไม่คิดจะแก้มัดหล่อนแม้แต่น้อย มัสรินดิ้นรน ขณะที่มือทั้งสองถูกผูกโยงไว้กับหัวเตียง ขาสองข้างก็ถูกมัดเอาไว้ รู้สึกตัวเหมือนผีเสื้อที่ถูกตรึงเอาไว้ด้วยหมุดไม่มีผิด
หล่อนยิ่งดิ้นก็ยิ่งแน่น เจ็บใจนัก ที่ไม่สามารถดิ้นหลุดได้
“ปล่อยฉันนะ...คนสารเลว!”
“ร้องให้คอแตกผมก็ไม่ปล่อยหรอก”
“ฉันไปทำอะไรให้แก”
แทนที่เขาจะตอบ เขากลับถอนใจเฮือก
“นอนหลับซะเถอะคุณ...พรุ่งนี้ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ”
รักด้วยใจ บัวริน