ก่อนแสงระวีลับฟ้า

Based on true story เค้าโครงเรื่องจริงจากความรักของคุณแม่ (จบสุขนิยม)

******************************************************

'เคยได้ยินมาว่า ช่วงเวลาที่ว้าเหว่ที่สุดของวัน คือช่วงก่อนพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้า เพราะท้องฟ้า...มันไม่เคยแน่ใจเลยสักครั้งว่าพระอาทิตย์จะกลับคืนมาอีกหรือเปล่า'


** โปรยฉาก **

"บอกมาสิ อะไรที่มันเปลี่ยนวี กรุงเทพ? มัน? หรือว่าเงิน?" เสียงที่เคยทุ้มละมุนน่าฟัง เวลานี้กลายเป็นแข็งกระด้างได้อย่างไม่น่าเชื่อ ดวงตาคมคู่นั้นแดงก่ำราวกับดวงตาของสัตว์ป่ายามร่างกายสูงใหญ่ขยับเคลื่อนเข้าหาเชิงคุกคาม "ถ้าวียอมมันได้ ก็ต้องยอมไอ้ผู้ชายจน ๆ ที่เคยพ่นคำว่ารักให้ฟังทุกวันได้เหมือนกันสินะ"

หญิงสาวกลัวจนตัวสั่นยามที่ร่างสูงใหญ่เอนชิดลงมาไล่พรมจูบตามซอกคอนวลเนียนอย่างหื่นกระหาย ความเจ็บแปลบทางกายหาเทียบได้กับความปวดร้าวในโพรงอก เพราะเธอทำลายความเป็นตัวตนของฟ้าครามจนหมดสิ้น คงเหลือไว้แต่มนุษย์หมาป่าตรงหน้าที่กระทำรุนแรงไม่คิดปลอบโยนเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเก่า

"คราม..." ระวีร้องเรียกอย่างวิงวอน หยาดน้ำตาไหลทะลักเป็นหยดที่เท่าไรไม่อาจนับ "ถ้าครั้งนี้วียอม สัญญาได้ไหมว่าจะกลับมาเป็นคนเดิม เป็นผู้ชายที่ดีและน่ารักเหมือนครั้งแรกที่เราได้คุยกัน วีรัก...รักครามที่เป็นคนนั้น ไม่ใช่แบบนี้"

น้ำเสียงเจือสะอื้นของหญิงสาวหยุดมือหยาบกร้านที่เตรียมจะแตะเข้าไปช่วงเอวคอดใต้ร่มผ้านั้นได้ชะงัด เขาเงยหน้าขึ้นสบดวงตากลมโตที่เคลือบไปด้วยหยาดน้ำเต็มสองตา ก่อนจะฟุบหน้าลงกับลาดไหล่มน โอบกอดเธอเอาไว้โดยไม่มีการซุกหอมดอมดมใด ๆ อีก

พลันนั้นลมหายใจร้อนก็ถูกพ่นลงมาปะทะผิวขาวผ่องด้วยอาการหอบเหนื่อยคล้ายพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้สุดกำลัง

"กลับบ้านไปซะ"

"คราม..."

"บอกให้กลับบ้านไป" เสียงตะคอกดังซ้ำมาอีก คราวนี้มันเริ่มสั่นเครือเสียจนคนฟังสะเทือนใจ "ไปมีชีวิตอยู่กับผู้ชายคนนั้น อยู่กับมันให้มีความสุขแล้วไม่ต้องหันมองกลับมาหาเจ้าก้านไม้ขีดไฟไร้ค่า...ที่ครั้งหนึ่งเคยยอมเผาตัวเองนำทางวีจนเดินไปถึงฝั่งฝันเพื่อเจอกับมัน"

ระวีก้มหน้าปล่อยเสียงสะอื้นอย่างไม่หลงเหลือความอาย เธอกวาดตามองร่างสูงใหญ่ที่ผ่ายผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัด ฟ้าครามอยู่ในชุดโกโรโกโส ไม่รู้ว่าได้อาบน้ำบ้างหรือเปล่า แต่ดูจากภาพที่เขานอนกอดขวดเหล้าอย่างนั้นเธอก็เดาได้ว่าเขาคงกินเหล้าต่างข้าว

น่าแปลก...ทั้งที่ตอนแรกบอกให้เขาลืมเธอไปซะ แต่เมื่อยามเขาไล่เธอให้ออกไปจากตรงนี้จริง ๆ แล้ว หัวใจกลับปวดหนึบจนหากเขาไล่อีกแม้สักคำมันคงพังภินท์ไม่เหลือชิ้นดี

"แต่หากวันไหน..." ชายหนุ่มรำพึงแผ่วเบา แล้วก็กลับนิ่งไปนาน กว่าจะเอ่ยมันออกมาอีกครั้ง สองตาแดงก่ำคู่นั้นมองจ้องมายังเธอก่อนน้ำตาหยดหนึ่งจะไหลรินลงต่อหน้า "หากวันไหนเขาทำให้เจ็บ แล้วอยากกลับมาหา..."

"..."

"กลับมาได้เสมอเลยนะ"

อนิจจา เป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้ที่เธอถกเถียงกับตัวเองว่าควรเลือกสิ่งใดระหว่างความรักกับบุญคุณของบุพการี หากเลือกความรักนั่นหมายถึงอกตัญญูต่อครอบครัว แต่หากเลือกครอบครัว เท่ากับประหัตประหารหัวใจสองดวงให้มอดไหม้ลงไปพร้อมกัน!


******
ขอเรียนแจ้งตรงนี้สักนิดน้าา

- เรื่องนี้เป็นเค้าโครงเรื่องจริงของคุณแม่ผู้ล่วงลับไปแล้วนะคะ อย่างไรขอความกรุณาติชมอย่างสุภาพน้า (จบสุขนิยมค่ะ)
- เรื่องนี้เนื้อหาค่อนข้างดราม่า จึงอยากแนะนำให้อ่านตัวอย่างก่อนกดซื้อน้า
- ราคาในแอปเปิ้ลแพงกว่านะคะ แนะนำซื้อผ่านหน้าเว็บแทนค่ะ

ขอบคุณทุกคนจากใจค่ะ