มายาคิมหันต์

อัสนีบาตรโหม เมฆาผันผวน
ห้วงภิรมย์ไซร้แปรเปลี่ยน ลึกล้ำ
มัจฉาน้อย กลายร่าง แหวกว่ายเวหา
ดอกตูมผลิบาน อาจหาญล้างไฟกัลป์…. กิเลนกลืนไฟ กิเลนกลืนไฟ

“เป่ยเหยียน หนอ เป่ยเหยียน อันสตรีมีมากมายดุจเม็ดทราย เหตุใดต้องทุ่มใจให้กับสตรีต้องห้าม ข้อนี้แม้แต่ตัวเขาเองก็หาได้แน่ชัดแก่ใจ หนึ่งพธูลบล้างสัญญาเลือด หนึ่งพธูลบเลือนสิ้นหนี้แค้นสุดล้ำลึก แม้ตายมิลืมเลือน”


“ลุกขึ้น”

เป่ยเหยียนเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เปียวเหวยไม่เข้าใจ เพราะหากขืนตนลุกขึ้นเชื่อว่าสุ่ยเยี่ยย่อมมิยอมกินข้าวที่ยกมา เป่ยเหยียนหันไปมองแล้วเอ่ยอีกครั้ง

“ลุกขึ้น แล้วออกไปจากห้องนี้เสีย อย่าได้เข้ามาหากไม่มีคำสั่งจากข้า จากนี้ไปลูกและเมียของข้า ข้าย่อมต้องเป็นผู้แก้ปัญหาด้วยตนเอง”

เปียวเหวยรีบลุกขึ้นแม้เสียงของสุ่ยเยี่ยไม่มีเล็ดรอด แต่คนทั้งสองรู้ดีว่าจากนี้เมื่อเป็นผู้สร้างปัญหา ย่อมต้องเป็นผู้แก้ปัญหากันเอง เป่ยเหยียนลุกขึ้นเดินมานั่งที่เก้าอี้ ยกถ้วยข้าวที่มีข้าวสวยเมล็ดสีขาวอวบอิ่มน่ากินขึ้นมา

“นั่งลง จากนี้ไปข้าจะเป็นคนป้อนข้าวเจ้าเอง”

“เป็นถึงจ้าวชีวิต เรื่องเล็กน้อยไยต้องใส่ใจ”

“เพราะเรื่องเล็กน้อยแต่กลับทำให้ผู้อื่นที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องต้องเดือดร้อน เยี่ยเอ๋อร์หากเจ้าเห็นแก่ทารกน้อยในครรภ์ เจ้าควรนั่งลงเพื่อยอมให้ข้าป้อน”

นางหมุนกายทำทีจะเดินกลับไปที่เตียง ความดื้อรั้นไร้เหตุผล นางช่างมีมากมาย เป่ยเหยียนไม่มีวันยอมให้นางมีโอกาสได้ทรมานร่างกายอีกแล้ว

ชายหนุ่มวางถ้วยข้าวลง เดินเข้าไปขวางหน้าใช้เพียงมือเดียวก็จับพลิกกายบอบบางให้หมุนตัวเดินตามกลับมานั่งลงที่โต๊ะ

“นั่งลง หากเจ้าไม่นั่ง ข้าก็จะบังคับป้อนเจ้าทั้งที่ยืน”

“ท่านมีวิธีใดจะบีบบังคับข้าได้อีก ไร้เปียวเหวยแล้ว แผ่นดินฉู่จะมีผู้ใดมีอำนาจข่มเหงจิตใจข้าได้อีก”

“ข้านี่ไงเล่า”

“ท่านน่ะรึ?”

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก ฉวยข้อมือเล็กรั้งเข้ามาหาจนแทบเซปะทะแผงอกกว้าง สุ่ยเยี่ยตกตะลึงในท่าทีที่แปรเปลี่ยนไปราวกับพายุฝนที่ไร้เค้าลางปรากฏ

“ฝ่าบาท ทรงจะทำอะไรเพคะ!?”

ประกายตาสอดประสานกับรอยยิ้ม เป่ยเหยียนเคยยิ้มเช่นนี้เมื่อนานมาแล้ว

“ข้ารู้วิธีสยบแมวดื้อดีกว่าผู้ใด ไยเจ้าต้องถามหาคนที่มีอำนาจกดขี่เจ้าได้ด้วยเล่า”

ร่างบอบบางถูกรั้งเข้าสู่อ้อมกอดโอบรัดจนนางไร้ทางดิ้นรน ใบหน้าคมเยาว์โน้มลงบดกลีบปากงามราวกับหินเครื่องบดยา ทั้งที่กำปั้นน้อยๆควรจะทุบเข้าไปยังใบหน้าหรือส่วนศีรษะ แต่กำปั้นนั้นกลับทำได้เพียงขยุ้มอกเสื้อของชายหนุ่ม ลมหายใจร้อนรินรดจนนางแทบสูดกลืนเอามันเข้ามาในกาย

เป่ยเหยียนกล่าวไว้ไม่ผิดแม้เพียงครึ่งคำ เป็นเขาที่รู้ดีว่าควรต้องกำราบนางเช่นไร มิใช่ผู้อื่น และมีเพียงเขาที่นางจะยินยอมให้กำราบหาใช่ผู้อื่นผู้ใดก็ทำได้

ริมฝีปากอุ่นผ่อนคลายมิบงการ คำสั่งใดจะสู้แรงปรารถนาบงการบัญชา สุ่ยเยี่ยหน้าแดงจัดแม้จะเงยหน้าขึ้นสบสายตาสู้ยังมิกล้า

“หน้าไม่อาย ท่านคิดจะข่มเหงข้าไปถึงไหน” น้ำเสียงอ่อนแรงเอ่ยอย่างลำบาก

เป่ยเหยียนทราบดีว่านางหาได้จริงใจที่จะปริปากก่นว่า หากแต่เพียงถ้าไม่พูดหรือแสดงอาการขัดขืนออกมาบ้าง ย่อมทำให้สิ่งที่เพียรทำมาก่อนหน้ามลายหายสิ้นค่าจนหมด

ไอร้อนผ่าวลามไปทั่วทั้งใบหน้า เพียงจุมพิตเดียวขับไล่หัวใจห้าวหาญปลิวมลายสิ้น

“เจ้ารู้ดีว่าจะมีสิ่งไหนทำให้เจ้าใจอ่อนได้เท่าตัวข้า ทั้งที่เจ้าเองย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ เยี่ยเอ๋อร์จากนี้ไปหากเจ้าไม่คิดถึงเหยียนเอ๋อร์น้อยข้าจะข่มเหงให้เจ้าต้องอับอาย ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ที่ใด ต่อหน้าใครก็ตาม”

“ทั้งที่ข้ากำลังตั้งครรภ์ ตอนนี้ข้าเป็นสตรีที่ตั้งครรภ์หาใช่หญิงสาวไม่ประสานะเพคะฝ่าบาท”

เขาพรายยิ้มยั่ว “เช่นนั้นล่ะดี ยิ่งเจ้าดื้อรั้น ข้าก็จะจูบเจ้า ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน เมื่อใด หากเพียงเจ้าไม่ยินยอมฟังเสียงของข้า จุมพิตหนักหน่วงจะรุมเร้าให้เจ้าต้องร้อนรนทั้งกาย”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันอับอายเหตุใดพระองค์มิอับอายเล่า!?”

“จะให้ข้าอับอายเพื่ออะไร ในเมื่อเจ้าเองก็ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของข้า ข้อนี้แม้แต่เทพเซียนหลับตาข้างลืมตาข้างก็ย่อมรู้แก่ใจ”

คำพูดที่ไร้ซึ่งความใส่ใจว่านางจะต้องอับอายผู้ใดทำให้สุ่ยเยี่ยที่คิดจะใช้ไม้แข็งถึงกับจนหนทาง นางทำได้เพียงลอบขบเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่ความหน้าไม่อายของผู้เป็นสามี ทั้งที่เขาทำผิดแท้ๆ ทั้งที่เขาทำให้นางต้องผจญเคราะห์เข็ญแท้ๆ กลับยังลอยหน้าฉกฉวยจุมพิตข่มเหงอย่างไร้ยางอายได้อีก ช่างน่าโมโหนัก!