ทัณฑ์รัก ทวงใจ

“ไม่ว่าเธอจะอยู่ในสภาพไหนฉันก็จำเธอได้ดี ทำไมเพลิน เพลินหนีเราทำไม”
“ปะ...ปล่อยนะ ฉะ..ฉันพูดชัดแล้วนะว่าไม่รู้จักคุณ โอ๊ย!!” ฉันผลักเขาออกห่างจากตัวฉันอย่างแรง ถอดรองเท้าเจ้าปัญหาออกจนเท้าเปลือยเปล่า พยายามดันตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเพราะข้อเท้าที่เริ่มอักเสบจากรองเท้าพลิก
“ให้ปล่อยงั้นเหรอ ฉันตามหาเธอมาตลอดสองปีแล้วตอนนี้เธอบอกให้ฉันปล่อย มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ” คนตรงหน้าตะเบ็งเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวด คาร์เตอร์ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างที่เขาชอบทำตอนหงุดหงิด สายตาคมเสมองไปทางอื่น
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้จักนาย ไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันทั้งนั้น”
“นั่นสินะ พริซซี่”
น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปหลังจากที่ฉันพูดประโยคนั้นจบ สายตาคมตวัดกลับมามองฉันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับฉายรอยยิ้มร้ายกาจออกมาจนฉันสัมผัสได้ถึงความน่ากลัวของคนตรงหน้า มือหนายกขึ้นมาบีบคางฉันอย่างแรงให้เชยคางขึ้นสบตากับเขา
“เพลินเจ็บ ปล่อยนะ!” ฝ่ามือเล็กของฉันฟาดลงที่แขนของเขาอย่างหนักเพื่อให้หลุดจากเงื้อมมือของคาร์เตอร์ ที่กำลังจ้องมองลงมาทางฉันด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความโกรธจัด
“เท่าไหร่” พูดจบเขาสะบัดมือออกอย่างแรงจนใบหน้าหวานหันไปตามแรงสะบัดของเขา ดวงตาคมจ้องมองมาที่ฉันไม่ละสายตาไปไหน
“นายหมายถึงอะไร”
“ฮึ! ตัวเธอขายเท่าไหร่”