สาบาน

ไม่ว่าท่านหรือข้า ก็ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง
ท่านอยู่ไหน ข้าอยู่นั่น ข้าจะตามหลอกหลอนท่านไม่สิ้นสุด
ขอเลือดในกายข้าจงฟื้นคืนชีพ แล้วลากพวกมันลงไปนรกพร้อมกับข้า
ข้าขอสาบาน....
คนอื่นย้อนเวลากลับมาแก้แค้นใหม่
แต่นางไม่ใช่ เพราะนางจะขึ้นจากหลุมแล้วลากพวกมันลงไปด้วยกัน
*************
ปีศาจวิญญาณหันมองบั้นท้ายนาง เห็นรูปร่างกลมได้ส่วนก็รู้สึกพอใจกับสิ่งที่ตัวเองสร้างมา จากนั้นก็หายมายังด้านหน้าห้องหยิบน้ำชาขึ้นมาดื่ม
“เจ้ามีแผนจะทำยังไงต่อ” เฟิ่งหวงหันมองคนถามนางสวมใส่เสื้อผ้าบางแล้วนั่งลงข้างกายเขา เสื้อผ้าบางไม่ได้ปกปิดหน้าอกนางเลย ส่วนเขาก็กำลังมองยอดอกอย่างมีความสุข
“ก็แค่เป็นสตรีโง่งมอีกคนหนึ่งท่านว่าดีไหม”
สตรีโง่งมคนเก่าหันมองเขา สีหน้าอีกฝ่ายเหมือนกำลังรอนางอธิบาย “ข้าจะทำทีเป็นบุตรสาวตระกูลเศรษฐีที่เข้ามาทำกิจการในเมืองนี้ จากนั้นก็ก่อไฟให้เพิ่มไปอีกเพื่อจะได้ให้แมลงเม่าบินเข้ากองไฟที่ข้าก่อเอาไว้”
“ก็ดี แต่ดูเหมือนวิธีนี้จะช้าเกินไป ข้ามีอีกวิธีหนึ่งที่ทำให้เจ้าหวังนั้นรีบกระโดดลงเข้ากองไฟ”
เฟิ่งหวงกระพริบตาเพียงครั้งเดียวตัวนางก็มาอยู่ป่าแห่งหนึ่ง จากนั้นไม่นานก็มีเสียงม้าวิ่งมาด้วยความเร็ว ซ้ำร้ายคนที่ไม่ทันตั้งตัวก็ถูกปีศาจตนนั้นถีบ นางต้องใช้คำว่าถีบจริงๆ ร่างนางกระเด็นออกไปบนถนนเกือบจะถูกม้าเหยียบแล้วได้ตายอีกรอบ
เสียงนางก็กรีดร้องด้วยความตกใจสมจริงเสียยิ่งกว่าอะไร สองมือยกขึ้นแล้วปิดตาตัวเองนอนคุดคู้อยู่บนพื้น เสียงม้าก็ดังก้องป่าจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงเบรกดัง
มีเสียงฝีเท้าลงจากม้า เฟิ่งหวงลืมตาขึ้นมองฝีเท้าที่ตรงเข้ามา ส่วนอีกฝ่ายก็มองสตรีในชุดร่างบางสีแดงแล้วย่อตัวลงใช้เสื้อคลุมห่มกายสตรีที่เกือบจะไม่มีเสื้อ
“แม่นางเจ้ามาทำอะไรกลางป่าเช่นนี้”
เสียงนั้น!! เฟิ่งหวงมองคนตรงหน้าไม่ใช่ว่าปีศาจตนนั้นพานางไปหาหวังเหยี่ยนเฉินหรอกหรือ เหตุใดถึงกลายเป็นเทียนเหิงไปได้!!
เอาสินางต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน มองเห็นปีศาจตนนั้นไกลๆ แล้วไม่เข้าใจ จากนั้นก็ถูกคนช่วยถามอีกครั้ง
“ข้าถูกโจรปล้นชิงทรัพย์สิน จากนั้นพวกมันก็จับตัวข้าไป โชคดีที่ข้าหนีออกมาได้”
นางทำเสียงน่าสงสารจับใจ น้ำตาโรยรินเหมือนจะเสียสติ เลยทำให้เทียนเหิงนึกถึงสตรีอีกคนที่จากไป
“ถ้าเช่นนั้นก็ขึ้นรถม้าเถิด หากอยู่นานเกรงว่าโจรป่าพวกนั้นจะตามมาทัน” เฟิ่งหวงพยักหน้า จากนั้นก็ถูกเทียนเหิงประคองขึ้นรถม้าแล้วขับออกจากป่า เพื่อเข้าเมืองหลวง