เจ้าสาวเสน่หา

เจ้าสาวเสน่หา โดย...บัวฉัตร
อารัมภบท
หล่อนกร่นด่าเขาด้วยถ้อยคำที่เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กวัยสิบหกปีอย่างหล่อนจะเคยได้ยินมาจากไหน และดิ้นรนอย่างสุดฤทธิ์ แต่แขนเขาก็รัดคอหล่อนไว้แน่น ทำให้หญิงสาวสำลัก และหายใจไม่ออก
“ปล่อยนะ...ไอ้สันดาน...ไอ้คนชั่ว ไอ้หมาบ้า อย่าข่มขืนฉันนะไอ้นรก!”ความคิดร้านๆในหัวไม่สามารถควบคุมจิตใจหญิงสาวได้อีกต่อไป ทำให้หล่อนกลัว และส่งเสียงร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“เอาล่ะ พอกันที”นักรบคำราม ลมหายใจอบอุ่นของเขากระทบข้างหูหล่อน ขณะที่เขาคำรามกร้าวใส่หูของหล่อน
“ฉันเบื่อที่จะเล่นสนุกกับเธออีกแล้ว แม่ตัวแสบ...ถ้าอาละวาดใส่ฉันอีกล่ะก็ ฉันจะหักคอเธอแน่!”หล่อนมองเขาอย่างหวาดหวั่น เห็นได้ชัดว่า ความอดกลั้นของเขากำลังถึงขีดสุดแล้ว หล่อนมองเขาอย่างหวาดหวั่น มันตราไม่เสียเวลาคิดเลย หล่อนหยุดดิ้น แต่ไม่ยอมจำนนเสียทีเดียว หล่อนยังกร่นด่าเขาออกไป
“ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ดีแต่รังแกคนไม่มีทางสู้ กูไม่ยอมให้มึงข่มขืนกูหรอก...กูยอมตายซะดีกว่า”มันตราร้อง
เขาจับหล่อนหันกลับมาอย่างฉุนเฉียว“ข่มขืนหรือ?”
มันตราถ่มน้ำลายรดหน้าเขา“ถุย! ก็เออนะซิ...แกคงไม่คิดจะเอาฉันมาทำแม่แกหรอกนะไอ้พวกบ้าตัณหาจัด...ปล่อยฉันนะ!”หล่อนร้อง พร้อมกับดิ้นรนอีก
ดูเหมือนว่าคำขู่ของเขาจะไม่สัมฤทธิ์ผลเอาเสียเลย ชายหนุ่มคิดอย่างเกรี้ยวกราด หลังจากได้สัมผัสหล่อนมาสักพัก เขาก็รู้ว่าอะไรที่ทำให้หล่อนกลัวได้ ใบหน้าหล่อเหลานั้นบิดเบี้ยวด้วยความโกรธจัด เขายกท่อนแขนขึ้นเช็ดน้ำลายหล่อนออกจากหน้าเขาอย่างใจเย็น สีหน้าเขาดูอำมหิตเสียจนหญิงสาวบังเกิดความกลัวอย่างไม่คาดฝันขึ้น หญิงสาวหายใจหอบแรง
“ตัณหาจัดหรือ! ได้...ในเมื่อพูดกันไม่รู้เรื่อง ก็ไม่ต้องพูดกันแล้ว”
เขาไม่พูดอีก แต่จัดการกระชากเสื้อผ้าออกจากร่างบาง ตอนแรกเขาไม่ได้ตั้งใจกระชากเสื้อหล่อนให้ขาด แต่คราวนี้เขายิ่งกว่าจงใจเสียอีก
รักด้วยใจ บัวฉัตร