แค่ของ(กิน)เล่น

"ถ้าเหมียวอยู่กับศินแบบไม่ผูกมัด เราก็จะอยู่แบบนี้ตลอดไป เราจะมีความสุขกันแบบนี้ตลอด แต่จะไม่มีใครรู้สถานะของเรา"
"อะ...อะไรนะ!" หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรง ใจเธอมันสั่นรัวเมื่อได้ฟังประโยคที่เขาพูดจบ เขาไม่เคยรักเธอตั้งแต่ต้น เธอมันแค่ของกินเล่นเท่านั้น
"อย่าล้ำเส้นกัน ศินกับเหมียวจะเป็นแค่คนที่ใช้ร่างกายร่วมกัน มันไม่มีอะไรไปมากกว่านี้ มันไม่มีความรักมันมีเพียงแค่ความต้องการทางร่างกายเท่านั้น" วศินเอ่ยออกมาอย่างคนเห็นแก่ตัว
"..."
"เหมียวจะยอมรับในจุดนี้ไหม?"
"..."
"มันก็ไม่ต่างจากของกินเล่นนะวศิน วศินเห็นเหมียวเป็นตัวอะไร คิดว่าเหมียวเป็นของกินเล่นของวศินเท่านั้นเหรอ?" เหมียวกัดปากตัวเอง พร้อมกับพูดออกไป ความสุขที่ผ่านมามันกลายเป็นความทุกข์ทันที แต่จะโทษใครได้ล่ะเธอทำตัวเองทั้งนั้น
"เป็นมากกว่านั้นไม่ได้หรอก เพราะศินไม่ได้รักเหมียว" คำพูดของวศินมันทำให้หญิงสาวสะอึก เขาไม่เคยรักเธอเลย
"อืม เหมียวเข้าใจทุกอย่างแล้ว เหมียวโง่เองแหละ"
ร่างบางเล็กรีบหันหลังให้เขา เธอไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอของเธอ น้ำตาที่มันเอ่อรื้นมาเต็มขอบตาไหลรินออกมาเงียบๆ
การที่รักเขาข้างเดียว มันเจ็บมากจริงๆ เธอกำลังจะทำใจได้แล้ว เขาก็เข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง ทำให้เธอเจ็บมากกว่าเดิม
"ศินรักเปลว" คำรักของเขาที่พูดถึงเปลวกนก คำว่ารักของเขา เธอไม่มีทางได้สัมผัสมันสินะ มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน สถานะนี้เธอต้องอยู่กับมัน
หรือจะเรียกว่าของกินเล่นแก้เหงาก็ไม่ผิด เจ็บมากกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว แต่จะโทษใครล่ะนอกจากโทษตัวเอง เพราะความรักของเธอที่มีต่อเขา นำพาให้เธอเจ็บปวดอยู่ร่ำไป
เหมียวลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ เธออาบน้ำพร้อมกับปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาราวกับเม็ดฝนโปรยปราย แค่เขาพูดดีก็ใจอ่อนไปกับเขา สุดท้ายก็ต้องเสียตัวเสียใจ
และจะโทษใครได้ล่ะ ต้องโทษตัวของเธอเอง ที่ยอมเขาเพราะเธอรักเขา แต่เขามองเธอแค่ของกินเล่นแค่นั้นเอง
ในหัวใจของเขามีเพียงแค่เปลวกนก และคนอย่างเธอไม่อาจเข้าไปยืนในพื้นที่หัวใจของเขาได้เลย
เธออาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาใส่เสื้อผ้า เขายังคงนอนอยู่ที่เดิม เธอสับสนไปหมดไม่รู้จะทำยังไง กับสถานะการณ์ตรงหน้านี้
"ยอมรับได้ไหม จะไม่มีข้อผูกมัดระหว่างเรา"