คุณอาจไม่รัก

เขาพบอดีตเลขาสาวกำลังยืนอุ้มเด็กน้อยวัยหกเดือน ที่มีหน้าตาถอดแบบเขาออกมาแทบทั้งหมด และตอนนี้เธอได้ลาออกจากบริษัทไปทำงานให้กับบริษัทคู่แข่ง แต่เขามารู้ภายหลังว่าเธอได้กุมความลับบางอย่างไว้ตลอดสองปี แต่เขายังความลังเล ว่าจะรับเป็นพ่อของเด็กคนนั้นหรือไม่ ในเมื่อทั้งคู่ตัดขาดกันไปแล้ว

โปรยบท

“สามสิบล้านเป็นค่าใช้จ่ายเบื้องต้นของคุณกับลูก แล้วคุณก็ไปลาออกจากเจเคซะ”
นิสัยออกคำสั่งแก้ไม่หายจริง ๆ คิดว่าคนอื่นเค้าจะกลัวหรือไง
“หึ ที่คุณอยากให้ฉันลาออกจากเจเคนักหนา เพราะกลัวฉันจะนำวิธีทำงานของคุณมาบอกกับเจ้านายคนใหม่ของฉันให้ซื้อที่ดินมาได้ใช่มั้ยล่ะ”
ปรมินทร์แค่นหัวเราะหยัน ต่อให้มีสิบพิมพ์ภัทราเขาก็ไม่กลัวหรอก
“เปล่า ผมไม่ได้คิดว่าคุณจะนำเรื่องอะไรที่ผมเคยบอกคุณไปบอกกับใครหรอก แต่ที่ผมเสนอเพราะอยากให้คุณได้อยู่กับลูกนะ”
ริมฝีปากกระจับบางเหยียดยิ้ม ก้มมองหน้าลูกน้อยที่อมกำปั้นตัวเองในอ้อมแขนของเธอ ดวงตากลมแป๋วคล้ายว่าทองก้อนเองก็กำลังตั้งใจฟังพ่อกับแม่เจรจาเรื่องของตัวแกอยู่ จึงหยุดร้องไห้โดยปริยาย
‘จะเอายังไงกับหนู’
ก่อนที่พิมพ์ภัทราจะหันตัวกลับมาสบตากับเขา ในแววตามีรอยยิ้มชนิดหนึ่งแวบผ่านไป แล้วเอ่ยว่า
“สามสิบล้านเป็นค่าเลี้ยงดูที่คุณอยากจ่ายให้ฉัน แล้วคุณจะไม่มายุ่งกับพวกเราอีกใช่มั้ย ถ้าใช่ ฉันจะยอมรับเงินนั้น”
^
^
^
ฝากทองก้อนด้วยนะคะ กดตัวอย่างมาอ่านก่อนรับทองก้อนเข้าชั้นด้วยน้า ขอบพระคุณค่ะ