จางเพ่ยจินเถ้าแก่เนี้ยแห่งเผยซาน

คำโปรย
หญิงสาวที่เติบโตมาจากบ้านเด็กกำพร้าเธอไม่เป็นที่รักของใครเลยสักคนเธอเติบโตมาท่ามกลางคนเอาเปรียบมักถูกเพื่อนๆ กลั่นแกล้ง ขณะที่หญิงสาวกำลังข้ามทางม้าลายอยู่ๆ ก็มีรถยนต์พุ่งเข้ามาจากไหนไม่รู้ชนเข้าที่ร่างของเธออย่างจังขณะที่วิญญาณของเธอออกจากร่างเกิดแสงสว่างวาบขึ้นในดวงตาของเธอสติของหญิงสาวจึงดับวูบไป
รัชศกต้าหวงที่เก้าเด็กสาวหนึ่งนามว่าจางเพ่ยจินฝืนร่างกายอันผอมบางของเธอไปตักน้ำเพื่อจะมาต้มข้าวต้มชามเล็กๆที่มีแต่น้ำมีข้าวไม่ถึงหยิบมือให้กับมารดาที่ล้มป่วยลงเด็กสาวสวมเสื้อผ้าเก่ารอยปะชุนเต็มไปหมดเดินมาตักน้ำที่ริมธารด้วยความที่นางผอมแห้งแรงน้อยประกอบกับที่นางไม่ได้กินอิ่มมานานนางเกิดอาการหน้ามืดล้มลงใกล้กับลำธารร่างของเด็กสาวหลุดลอยออกไปกลับมีอีกดวงวิญญาณหนึ่งเข้ามาแทนที่นั่นคือดวงวิญญาณของเมษา
เมื่อเมษาเข้ามาอยุ่ในร่างของเพ่ยจินมองในชามข้าวแทบจะเป็นเพียงน้ำซาวข้าวมากกว่าด้วยซ้ำแทบจะไม่มีเม็ดข้าวอยู่ข้างในเลยเม็ดข้าวหักๆแทบจะนับเม็ดได้เลยด้วยซ้ำ ไม่มีแม้กระทั่งผักกาดดองแต่เพ่ยจินก็ยังกินอาหารมื้อนี้อย่างเอร็ดอร่อยเพราะเเทบจะเป็นมื้อที่อบอุ่นที่สุดที่นางเคยได้รับจากชาติภพที่แล้วเธอสัญญาว่ามื้อต่อไปๆไปของครอบครัวจางจะต้องเป็นมื้ออาหารที่อบอุ่นเช่นนี้ตลอดไปอย่างแน่นอนด้วยสองมือของนางเอง “ข้าสัญญาว่าจะทำให้ครอบครัวจางมีทุกอย่าง...ข้าจะเป็นเถ้าแก่เนี้ยหาเลี้ยงครอบครัวเอง