รอยเท้าในสวน

ในสวนนั้น แสงสว่างส่องลอดกิ่งไม้
เป็นรอยเงาทาบทับผืนดิน
บางคราวลมแรงก็ไหวมา พัดพาเอาใบไม้ไกวระบัด
เงียบสิ...บางทีเราจะได้ยินเสียงนก
เงียบสิ...เราจะได้ยินเรื่องราวของหมู่ไม้หลากพรรณนั้นสนทนา
ชีวิตเหล่านั้นเคลื่อนไหวไป ภายใต้สายตาและดวงใจของชายคนสวน

รอยย่ำของคนสวนหนุ่มชื่อ “โมน”
มิใช่รอยเท้าว่างเปล่ารอลบเลือนเหมือนสายลมไกว
ในทุกย่านผ่านย่าง ล้วนมีเรื่องราวบันทึก
เขามองผ่านอย่างพินิจ คิดถ้อยคำอันแจ่มชัด หมดจด
เล่า - ร้อย ทุกเรื่องราว ทั้งรสหวาน และอารมณ์สะเทือนไหว
คล้ายดั่งเรื่องของ “เรา”