เมื่อคุณหมอต้องมาเป็นป๊ะป๋า

“พูดว่าคุณไม่อยากให้ผมแต่งงาน ผมบอกให้พูด ! ”
คุณหมอที่กำลังอารมณ์พุ่งพรวดดึงใบหน้ากลับจากอกอวบที่เขากำลังดูดกินยอดประทุมชูช่อเพื่อหวังให้อีกฝ่ายพูดความรู้สึกออกมาเพราะบางทีมันอาจจะทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดค่ำคืนนี้มันเกิดจากความรักไม่ใช่ความโกรธ
“พี่เลี้ยงเด็กอย่างฉันไม่มีสิทธิ์พูดอะไร”
น้ำตาที่หยดลงมาที่แก้มใสแทนคำตอบทั้งหมด ความรุนแรงที่คุณหมอกำลังใช้ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนมือหนาจากที่จับแขนทั้งสองข้างขึงตึงกับโซฟาเปลี่ยนมาเป็นผ้าเช็ดน้ำตาให้กับคนที่กำลังอ่อนแอ
“ผมไม่อยากเสียคุณไป”
ภูเบศกระซิบข้างหูเป็นเพียงประโยคเดียวที่เขาใช้แทนคำพูดทั้งหมดก่อนที่ค่ำคืนนี้เขากับเธอจะไม่ได้เป็นแค่เจ้านายกับลูกน้อง