เป็นนักฆ่าอยู่ดีๆ เกิดใหม่อีกทีกลายเป็นคุณชายผู้โง่เขลา

เมื่อวันหนึ่งไรต์รับบทเป็นฆาตกร...
การเริ่มต้นของเรื่องนี้ก็คงมาจากประโยคนี้นี่แหละ ไรต์เป็นคนทำให้ผู้ชายซื่อๆ หนุบหนิบๆ ที่รู้อย่างเดียวว่า “ให้ผมตามไปเก็บเลยไหมครับ” ตายลงในเรื่องหนึ่ง แต่ความตายกลับเป็นจุดเริ่มต้นการผจญภัย
สำหรับคนที่ไม่เคยตามเรื่องอื่นๆ ของไรต์มา บอกได้เลยว่า เริ่มอ่านที่เรื่องนี้ไปเลยก็ได้ เพราะแต่ละเรื่อง ถึงแม้ตัวละครจะรู้จักสนิทสนมกัน แต่พอเริ่มเรื่องใหม่ ทุกคนมีเรื่องราวแยกไปเป็นของตนเอง จะอ่านเล่มไหนก่อนเล่มไหนหลังก็อ่านรู้เรื่องเหมือนกัน เพียงแต่ความรู้สึกหนึ่งก็คือ...คนเราทุกคนย่อมเป็นพระเอกนางเอกในเรื่องของตัวเอง (ถึงแม้เรื่องอื่นเราจะเป็นผู้ร้ายก็ตามเถอะ แต่ความคิดของฉัน ฉันดีฉันเลิศ ฉันเป็นนางเอก)
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรต์ที่อยากเขียนแนวจีนโบราณ แต่สำนวนก็ไม่ใช่สไตล์จีนโบราณจ๋านะคะ เพราะเรายังคงความเป็นเอกลักษณ์ขาดๆ เกินๆ ในการเขียนของตัวเองไว้ (ว่าไปนั่น) อีกทั้งพระเอกของเรื่องเรายังเป็นคนที่ย้อนไปจากยุคปัจจุบัน ที่ยังคงมีความทรงจำก่อนตายอย่างเปี่ยมล้น
จากนักฆ่า ซื่อๆ เซ่อๆ ใจดีไม่มีใครเกิน (ชนิดที่ต้องถามว่าแกเป็นนักฆ่ามาได้ยังไง) กลายมาเป็นคุณชายโง่เง่าที่ตายลงแล้วถูกนำร่างไปทิ้งไว้ในสุสานประจำตระกูล พร้อมกับสาวใช้ที่ทุกคนบอกว่าเป็นสาเหตุทำให้เขาตาย...
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อคนที่ตายไปแล้วจู่ๆ ก็ฟื้นขึ้นมาและกลายเป็นคนละคน
เรื่องราวความสนุกสนาน เฮฮา ดราม่า หนักหน่วง จึงได้เริ่มต้นขึ้น
สำหรับใครที่กลัวว่าจะดราม่าตับไตพังไหม ไรต์บอกคำเดียวว่า เราจบแบบสุขนิยม
พร้อมตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงใน Dek-D และ ReadAWrite รับรองว่าอ่านกันจุใจแน่นอนค่ะ
*************
“โธ่เว้ย” จางหลินอี้ขยับตัวทึ้งผมอย่างบ้าคลั่ง ภายในรู้สึกปั่นป่วนจนแทบระเบิดออกมาอยู่รอมร่อ ภาพตอนที่เขาแตะต้องตัวนางฉายซ้ำวนเวียนอยู่ในหัว ยิ่งสะกดกลั้นไว้ยิ่งจะทนไม่ไหว ร้อนไปหมดทั้งตัว ทางเดียวที่จะทำให้พ้นจากความรู้สึกทรมานนี้ คือปลดปล่อยออกมา
“ท่าน...คุณชายจาง หรือว่าท่านจะถูกธาตุไฟเข้าแทรก”
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าธาตุไฟเข้าแทรกจะมีอาการอย่างนี้ แต่หากนางยังอยู่ใกล้เขา อีกไม่กี่ชั่วยามนับจากนี้คงมองหน้ากันไม่ติด ดีไม่ดีนางอาจจะกลับมาเกลียดเขา เพราะเขาจะทำยิ่งกว่าไอ้บ้าจางหลินอี้ทำไว้เสียอีก
“ถอยไป” เขากัดฟันแล้วเปล่งเสียงออกมา แต่นางยังทำตาแป๋ว มองหน้าเขาเหมือนไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น “ขึ้นไปข้างบน ออกแรงผลักฝาโลง หาอะไรมาทับให้มันปิดสนิท ทิ้งข้าไว้ในนี้”
“ท่านจะให้ข้าทิ้งท่านได้อย่างไรกัน”
“เจ้านี่ยังไม่เข้าใจอีก โอ๊ย...” ร่างกายที่รู้สึกควบคุมไม่ได้ ยิ่งทำให้เขาลำบากใจ
“เลือดกำเดาท่านไหล” ว่าแล้วนางยังเข้ามาใกล้ ยื่นมือมาเช็ดหยดเลือดที่ไหลออกจากจมูกเขาอีก
จางหลินอี้ยกมือขึ้น ใช้หลังมือปัดมือนุ่มนิ่มนั้นทิ้ง นางมองหน้าเขาด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนที่ร่างนั้นจะลุกพรวดแล้ววิ่งลุยลงไปยังแอ่งน้ำที่นางเพิ่งจะลงไปอาบมาเมื่อครู่ สองมือกระชากเสื้อผ้าของตัวเองจนขาดออก เสิ่นม่านได้แต่มองแล้วตื่นตะลึง
“ขึ้นไป” เขาตะโกนร้อง สองตาแดงก่ำ คิ้วขมวดจนเป็นปม สองมือตีจนน้ำกระเซ็นสาย หยดน้ำเกาะพราวไปทั้งร่าง
“ข้าไม่ทิ้งท่านให้ตายอยู่ข้างล่างนี้”
นางยังคงดื้อดึง ดื้อจนจางหลินอี้จะกดความรู้สึกไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ยิ่งนางเป็นห่วงเขา หัวใจแกร่งๆ ก็ยิ่งอ่อนยวบ ตั้งแต่เกิดมาไม่ค่อยมีใครเป็นห่วงเป็นใยคนอย่างเขา พอเจอใครสักคนที่แสดงความห่วงใยออกมาอย่างแท้จริง หัวใจของเขาก็พร้อมจะหลอมละลาย ยอมแพ้ไม่อาจถอนตัวได้
“ในน้ำนั้นเย็นมาก บางที...บางทีอาจช่วยลดความร้อนในตัวท่านได้ หากท่านดีขึ้นแล้วก็ขึ้นมา ข้าจะช่วยเช็ดตัวให้”
“เจ้าเข้าใจไหม ที่ข้าให้เจ้าหนีขึ้นไปข้างบนเพราะอะไร”
นางส่ายหน้า ยิ่งเห็นหญิงสาวทำตาแป๋วไม่รู้เรื่องเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความรุ่มร้อนภายในของจางหลินอี้ยิ่งปะทุออกมา เขาอยากกลืนกินนางทั้งตัว กอดรัดจนร่างทั้งสองแทบหลอมรวมกัน นางต้องเป็นของเขา ของเขาเท่านั้น
“ข้าไม่อยากให้เจ้ามองข้าในแง่ร้าย เจ้าขึ้นไปก่อนที่ข้าจะทนไม่ไหว”
พูดจบเขาก็กระอักเลือดออกมาอีกครั้งหนึ่ง แทนที่นางจะวิ่งหนีขึ้นไป ร่างนั้นกลับเดินลุยน้ำลงมาหาเขา
...