สายใยรักลวง

ภูตะวันมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาคมอย่างสำรวจ ชาคริยาต่างไปจากเมื่อ 5 ปีก่อนมาก ๆ เธอไม่ใช่หญิงสาวท่าทางเรียบร้อยที่สวมใส่แว่นตาหนาเตอะ แต่ตอนนี้เป็นหญิงสาวที่สวยสะพรั่งอย่างไร้ที่ติ ดวงตากลมงามไร้สิ่งบดบังอย่างแว่นตาเผยให้เห็นความสวยที่ชัดเจน แม้มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนไปคือการแต่งหน้า ชาคริยายังคงแต่งหน้าอ่อน ๆ ถ้าไม่สังเกตก็แทบมองไม่ออก และไม่ใช่แค่ภายนอกที่เปลี่ยนไป แม้แต่คำพูดก็เปลี่ยนไป เขารู้สึกไม่ชอบท่าทางเชิดหน้าดูหยิ่งยโสนั่นเสียเลย “ไม่เจอกันหลายปีเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”

หญิงสาวเงยหน้าช้อนสายตาขึ้นมองชายหนุ่ม เขาบอกว่าเธอเปลี่ยนไปอย่างนั้นหรือ แล้วเพราะอะไรกันล่ะที่ทำให้เธอต้องเป็นเช่นนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเขา
“ดิฉันขอตัวนะคะ” ชาคริยาเบี่ยงตัวเล็กน้อยเพื่อตั้งใจจะเดินหลบ แต่ลำแขนเรียวกลับถูกมือหนาจับเอาไว้

“อย่าเพิ่งไปสิ ไม่เจอกันนานน่าจะมีเรื่องให้ต้องพูดคุยกัน” อย่างน้อยก็เรื่องที่เธออาศัยอยู่ที่บ้านของคุณย่าเขามาตลอด 5 ปีที่เขาไปเรียนที่ต่างประเทศ เพราะมันคือสิ่งที่เขาสงสัยมาตลอด หลังจากที่แม่เล่าให้ฟังแล้วพอถามคุณย่าก็ยังได้คำตอบที่ไม่ชัดเจน เขาอยากรู้เพียง เธอมาอยู่ที่บ้านของท่านทำไมกัน

“ปล่อยค่ะ ฉันไม่มีอะไรต้องพูดกับคุณ” ชาคริยาพยายามใช้มืออีกข้างแกะเอานิ้วแกร่งที่เปรียบเสมือนคีมเหล็กออกจากแขนของตน

“แต่พี่มี” เขาใช้คำว่าพี่แทนตัวเอง มันช่างเป็นคำที่มีพลังงานเหลือล้น หัวใจของชาคริยาเธอรู้ดีกว่าใคร ต่อให้หนึ่งวัน สองวัน ห้าเดือนหรือห้าปี เธอไม่เคยลบผู้ชายคนนี้ออกไปจากหัวใจได้เลย สิ่งที่ทำได้มากที่สุดก็คือปิดตายและซ่อนเขาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดในหัวใจ แต่เพียงแค่คำแทนตัวว่า พี่ แค่คำเดียวก็เหมือนว่าสิ่งที่ซ่อนนั้นได้ถูกเปิดออกโดยที่ไม่ตั้งใจ หากจะมีสิ่งที่เปลี่ยนไปบ้างก็คงเป็นการเก็บอาการ ที่ยามนี้ชาคริยาสามารถแสดงความเฉยชาได้อย่างดี

“แต่ฉันไม่มีนี่คะ” ชาคริยาพยายามข่มทุกความรู้สึกแล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นจัดเมื่อสามารถแกะการเกาะกุมออกไปได้แล้ว เธอก็ตั้งท่าจะเดินจากไปอีกครั้ง คราวนี้ภูตะวันไม่ได้รั้งลำแขนกลมกลึงไว้ด้วยมือหนาแต่เป็นคำพูดของเขาที่ทำให้สองขาเรียวงามหยุดชะงัก

“ชาไปอยู่ที่บ้านคุณย่ามีจุดประสงค์อะไร คิดจะทำอะไรกันแน่”
ชาคริยาหันกลับมามองหน้าชายหนุ่มทันที นี่คือเรื่องที่เขาต้องการจะพูดอย่างนั้นหรือ

“ตอบมาสิ ว่าคิดจะทำอะไร หรือคิดจะใช้คุณย่าเพื่อทำให้ได้อยู่กับพี่”

ฝ่ามือเล็กกำเข้าหากันแน่นด้วยอารมณ์โกรธแน่นจนเล็บที่ตัดสั้นยังฝังลึกเข้าทิ่มแทงมือบาง นี่คือสิ่งที่เขาคิดได้อย่างนั้นหรือคิดว่าเธอหลอกใช้ย่าของเขาเพื่อเป็นสะพานนำไปสู่การได้อยู่เคียงข้างเขาอีกครั้งอย่างนั้นหรือ
“ฉันไม่รู้ว่าอะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น แต่ที่ฉันอยู่ที่บ้านคุณย่าเพราะความเมตตาของท่าน ฉันอยู่โดยไม่ได้หวังสิ่งใด และไม่เคยคิดหวัง สำคัญถ้าคุณคิดว่าฉันอยู่เพื่อรอวันได้กลับไปอยู่กับคุณละก็ ได้โปรดเลิกคิดเถอะค่ะ สำหรับฉันเจ็บครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว ฉันไม่มีความคิดที่จะกลับไปอยู่ข้างกายคุณ คุณไม่ได้สำคัญสำหรับฉันขนาดนั้น คุณ ภูตะวัน” เธอเน้นคำว่าคุณอย่างหนักแน่น



------------------------------


นิยาย Top 10 หมวดดราม่า Dek-D , ธัญวลัย