ไอ้ล่อนจ้อนแมน(เล่ม1)

(ในเล่ม1 จะประกอบด้วยเนื้อหาของตอนที่1-7 ที่เผยแพร่แล้วใน readawrite.com)


ค่ำคืนที่เงียบสงัดที่แม้แต่เสียงลมหายใจเบาๆ ก็ยังรู้สึกได้ว่าดังไปทั่ว สาวสวยในชุดหนังสีดำยาวจรดข้อเท้ากับรองเท้าหุ้มส้นสีดำเดินย่ำไปตามทางที่หิมะกำลังตกโปรยปรายลงมาด้วยอาการหายใจหอบสั่น

นอกจากแสงจันทร์กับแสงจากดวงไฟสลัวตามเสาสองข้างทางแล้ว ก็ไม่มีแสงอื่นใดให้ความสว่างอีก เธอเดินไปตามทางแบบไร้ทิศทางด้วยอาการหวาดหวั่นหวาดกลัว เพราะว่าถิ่นนี้ไม่ใช่ถิ่นที่เธออาศัยอยู่ และรอบตัวตลอดทางที่เดินมาไม่มีรถราแม้สักคันเดียวจะวิ่งผ่านไปมา มีเพียงรถราที่เต็มไปด้วยฝุ่นจอดไว้ตามสองข้างทาง บ้านเรือนปิดเงียบเหมือนไร้ผู้อยู่อาศัยมานานแรมปี ... สภาวะแวดล้อมรอบกายดูผิดปกติเป็นอย่างมาก

เธอฟื้นขึ้นมาที่ตรงริมถนน ตรงฟุตปาธข้างอาคารใหญ่ และไม่สามารถนึกออกได้เลยว่าก่อนหน้านั้นเธอไปทำอะไรมา ก่อนที่จะมาอยู่ที่ตรงบริเวณนี้ ...
บางทีเธออาจจะถูกมอมยา แต่ว่าคนร้ายจะต้องการอะไรจากเธอ ก็ในเมื่อชุดเสื้อผ้าก็ยังคงเรียบร้อยดี ไม่ได้มีขาดรุ่ยหรือว่าถูกฉีกรั้ง หรือว่าถูกถอดออกแต่อย่างใด

ไม่มีเวลาให้เธอคิดต่อเมื่อมุมมืดของตึกที่กำลังจะก้าวผ่านมีเงารูปร่างคนทอดออกมา เธอสังเกตเห็นก็เมื่อก้าวเข้าไปใกล้เสียแล้ว

จู่ๆ ผู้ชายหน้าตาน่ากลัวในชุดคลุมสีดำคนหนึ่งก็กระโจนตัวออกมายืนขวาง ด้วยสัญชาตญาณเธอจึงกลับหลังหันเพื่อจะวิ่งหนี แต่จะด้วยคราวเคราะห์หรือจะด้วยความตกใจ ขาของเธอดันพันกัน

เธอเสียการทรงตัวทำให้ล้มลงในท่าหน้าคะมำ ยังดีที่ใช้ฝ่ามือยันไว้ได้ทัน ไม่เช่นนั้นคงจะเจ็บมากกว่านี้แน่ๆ ถ้าหากหน้าผากกระแทกปังลงกับพื้น ... แต่ก็ยังไม่ใช่เวลาดีใจ เพราะว่าภัยร้ายยังไม่พ้นตัว ในเรื่องนี้เธอรู้ตัวดี

ชายในชุดคลุมสีดำเดินตรงปรี่เข้ามาหา สาวสวยที่หันกลับไปมองมีสีหน้าและท่าทางลนลานตื่นตกใจเป็นที่สุด สองขาสั่นกลัวจนไม่สามารถจะลุกขึ้นยืนไหว
"อย่าาาาา!!! ... อย่าาา ทำ .. อ ... อะไร ... ช ... ชั้น!!! ..."
เธอร้องตะโกนลั่น แต่ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะผู้จะกระทำไม่ได้สนใจว่าเธอจะต้องการหรือไม่ต้องการ ผู้จะกระทำสนใจเพียงแค่ว่าจะได้กระทำตามที่ตัวเองต้องการหรือไม่ก็เท่านั้น

เสื้อคลุมถูกเปิดออก ภายในเสื้อคลุมมีกายเปล่าสกปรกที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ซ้อนทับ เขายินดีปรีดาเป็นที่สุดที่ได้เปิดเผยเรือนกายเปลือยเปล่าให้หญิงสาวได้เชยชม

คิ้วของสาวสวยขมวดเข้าหากัน เธอไม่ได้กรีดร้องออกมาเหมือนที่อีกฝ่ายคาดหวัง เธอมองว่ามันก็แค่อวัยวะสืบพันธุ์ธรรมดาๆ ของผู้ชาย แต่ที่เธอยังหวาดกลัวก็คือจะถูกฆ่าให้ตายหรือไม่ก็ถูกข่มขืนเสียมากกว่า

"ไอ้โรคจิต ... พอได้แล้ว" น้ำเสียงทุ้มนุ่มชวนฟังดังมาจากด้านหลังของหญิงสาว เธอรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาในทันที แต่ยังไม่ทันได้หันไปมองเจ้าของเสียง เพราะจู่ๆ ชายในชุดคลุมก็ชักมีดยาวออกมาจากภายในกระเป๋าเสื้อ

สัญชาตญาณทำให้เธอดีดตัวถอยหลังอย่างไว ด้านหลังศีรษะของเธอจึงกระทบเข้ากับความนุ่มนิ่มอย่างจัง ซึ่งเธอยังไม่รู้ว่าชนเข้ากับอะไร
"เธอไม่ต้องหันมา" เจ้าของเสียงจับศีรษะของเธอไว้

"แกเป็นใครกันวะ" ชายถือมีดถามด้วยความสงสัย และพร้อมจะใช้มีดในมือกระซวกไส้อีกฝ่ายออกมา

"ไอ้ล่อนจ้อนแมน ผู้ผดุงความ .... ความอะไรก็ช่างเถอะ ... ท่องบทมาแล้ว แต่กูจำไม่ได้"

"ไอ้ล่อนจ้อนแมน!!!"

"ใช่ ... ไอ้ล่อนจ้อนแมน" เจ้าของชื่อตอบด้วยความมั่นใจ



...

(เล่มต่อๆ ไป จะทยอยออกตามมาภายหลัง ถ้าหากสนใจ ติดตามอ่านต่อรายตอนได้ใน readawrite.com)