เสน่หา วิวาห์ลวง

“คุณถอยไปก่อนสิคะ พู่ทำอะไรไม่ถนัด”
หญิงสาวอ้อมแอ้มบอกเสียงสั่น เมื่อร่างกายสูงใหญ่แผ่ไอร้อนระอุแนบชิดกับแผ่นหลังบอบบาง ส่งผลให้เกิดอาการร้อนวูบวาบตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า มือไม้สั่นเทาจนยากจะควบคุม
“พูดง่าย แต่ทำยากจัง”
เขากระซิบข้างใบหูหอมกรุ่น ก่อนฉกปลายจมูกโด่งลงบนแก้มนุ่มด้วยอาการหยอกเย้า หลอกล่อให้หญิงสาวเผยความขัดเขินบนพวงแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างปิดไม่มิด
“พ่อเลี้ยงคะ!” เธอท้วงเสียงหลง หัวใจกระตุกวูบ ก่อนจะเต้นตึกตักอย่างบ้าคลั่ง
“แน่ะ สอนไม่จำ ต้องทำโทษหนักๆ จะได้เข็ดหลาบ”
เขาบอกกลั้วเสียงหัวเราะ สอดแขนรวบเอวบางเข้ามาพิงอกแกร่งอย่างจงใจ จมูกโด่งเริ่มไต่ไปตามใบหู พวงแก้ม และซอกคอของคนในอ้อมแขนอย่างถือสิทธิ์
ชมพูนุชหลับตาปี๋ แทบจะกลั้นใจตายเสียให้ได้กับบทลงโทษชวนละลายของเขา
“ดะ...เดี๋ยวค่ะคุณอัศ อะ...อาหารค่ะ พู่ต้องทำอาหาร”
หญิงสาวร้องปรามตะกุกตะกัก ก่อนที่เธอจะกลายเป็นอาหารมื้อดึกแทนที่จะได้กินอะไรรองท้องอย่างตั้งใจ
ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ ในลำคอ ทำจมูกฟุดฟิดใกล้ๆ กับแก้มนุ่มแล้วชมเปาะ “หอม”
ชมพูนุชลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น มือไม้อ่อนแรงจนแทบทำทัพพีหล่นอยู่รอมร่อ บอกเขาเสียงสั่น “ใกล้เสร็จแล้วค่ะ พู่ทำข้าวต้มหมูสับง่ายๆ คุณทานได้ใช่มั้ยคะ”
“ผมหมายถึงแก้มคุณ!”