ดวงใจหวนคืน

โม่หลันฮวาเป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อย...หากผู้ใดจะเชื่อ นางคือผู้กุมดวงใจของบุรุษผู้เป็นถึงองค์ชายเอาไว้...ต่อให้ต้องพรากจากกัน...แม้เนิ่นนานเพียงใด...เฝ้ารอวัน ดวงใจหวนคืน...

สูงส่ง...ต่ำต้อย

คู่ควร...มิคู่ควร

สวรรค์กำหนด...หรือจะเท่าลิขิตเอง

=====================

แม่หนูกระดี๊กระด๊า เมื่อเห็นมารดาเดินเข้ามาท่ามกลางเหล่าทหารติดตาม ทุกคนต่างแสดงออกซึ่งความยินดีที่ได้เห็นหลิวเซี่ยอี่ พวกเขาพากันก้มคำนับแสดงความเคารพต่อผู้เป็นนาย เหลือก็แต่โม่หลันฮวาซึ่งหยุดยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มทหารเหล่านั้น
หญิงสาวจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าคมเข้ม กร้านแกร่งของหลิวเซี่ยอี่ ทั้งดีใจที่เห็นว่าเขาปลอดภัยและก็ถึงกับจุกแน่นในอก เพราะฝ่ายนั้นกำลังอุ้มลี่ฮวาตัวน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน
เป็นภาพซึ่งนางมิเคยคาดฝันมาก่อนเลย ว่าจะมีโอกาสได้เห็นในชีวิตนี้...
“ท่านแม่ของข้ามาแย้ว ยังมิยีบปล่อยข้าอีก เดี๋ยวท่านแม่ก็เย่นงานท่านหยอก” ยายหนูหันมาขู่ผู้ที่อุ้มนางเอาไว้อย่างฮึกเหิม ได้ใจ ท่านแม่มาช่วยลี่ฮวาแล้ว หามีสิ่งใดที่นางจะต้องเกรงกลัวอีกไม่!
“นาง...เป็นท่านแม่ของเจ้ารึ...?”
หลิวเซี่ยอี่เอ่ยถามหนูน้อย น้ำเสียงสั่นพร่า แหบต่ำ โมลี่ฮวามิได้ทราบความนัย จึงตอบโต้กลับไปเสียงใสแจ๋วอย่างไร้เดียงสา
“ช่ายแย้ว นั่นคือท่านแม่ของข้า ท่านแม่เก่งมากเยยนะ ถ้าท่านไม่อยากเจ็บตัว ยีบปล่อยข้าเย็วๆ เข้า” เจ้าตัวน้อยสั่งอย่างอหังการและวางอำนาจข่มคนตัวโตกว่า
ทว่าไหนเลยที่หลิวเซี่ยอี่จะกลัวเกรง เขากลับยิ่งกอดรัดเจ้าจิ๋วน้อยแน่นเข้า ส่วนดวงตาคมกริบวาววาม มิได้คลาดไปจากใบหน้าหวานของโม่หลันฮวาแม้แต่น้อย
มิไยที่ร่างกลมป้อมนุ่มนิ่มในอ้อมแขนจะดิ้นรนอย่างอึดอัด หนูน้อยต้องการจะไปหาท่านแม่ของนาง ทว่าหลิวเซี่ยอี่มิยอมปล่อยนางเลย
“ท่านแม่เจ้าขา จ้วยยี่ฮวาย่วย ยี่ฮวาไปหาท่านมิได้...”
โม่ลี่ฮวาตัวน้อยร้องเรียกให้มารดารีบเข้ามาช่วยเหลือนาง ท่านอ๋องแปลกหน้าผู้นี้ช่างประหลาดนัก ยิ่งไล่ก็ยิ่งกอดรัดลี่ฮวาจนแทบหายใจมิออกอยู่แล้ว!


**************************
********************
*** ฝากผลงานเรื่องใหม่ด้วยค่า เรื่องนี้มีเจ้าก้อนแป้งเดียว แต่ก็ร้ายไม่แพ้เด็กน้อยเรื่องก่อนๆ เลยค่า ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ^^