รักพยศ

รักพยศ โดย...บัวริน
อารัมภบท
หญิงสาวมีสีหน้างงงัน เขาพูดเรื่องอะไรหล่อนไม่เข้าใจสักนิด หญิงสาวกระพริบตา พยายามรวบรวมสติ
“คุณ...เอ่อ...ต้องการผู้ช่วยภรรยา แบบ...แบบที่ให้นมบุตรคุณได้หรือคะ?”หญิงสาวถามเสียงโหย แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน แต่ไม่มีทางที่จะเข้าใจผิดเป็นอย่างอื่นไปได้เลย ดวงตาคมของอีกฝ่าย เหมือนจะเพ่งลึกลงไปสำรวจตรวจตราในดวงตาคู่สวยนั้น
“ผมไม่ได้ต้องการแค่คนให้นมลูก แต่ต้องการคนที่จะมามีลูกแทนภรรยาของผม คุณก็เห็นแล้วนี่...คงไม่ต้องให้อธิบายนะว่าทำไมเขาถึงมีลูกให้ผมไม่ได้”
ภาวดีอ้าปากค้าง แบบนี้ก็มีด้วย?! หลอกกันนี่นา...หญิงสาวโกรธจนหน้าแดง หมดความสงสัยโดยสิ้นเชิงว่าทำไม เขาถึงยอมจ่ายค่าจ้างในราคาที่แพงมากมายขนาดนั้น
คุณพระ...เขาคิดจะจ้างหล่อนมาเป็นโรงงานผลิตลูกให้งั้นหรือ? ตลกแล้ว...หล่อนยอมรับการว่าจ้างก็บ้าแล้ว ภาวดีมองเขานิ่งอยู่ในท่านั้นเพราะกำลังงง ก่อนหุบปากเมื่อเขาพูดว่า
“ช่วยยืนให้ผมดูคุณชัดๆหน่อย ผมว่าสะโพกคุณเล็กไปหน่อย เขาว่าผู้หญิงสะโพกเล็กมีลูกยาก ไม่รู้จริงเท็จแค่ไหน?”
โอ๊ย....มันสุดที่หล่อนจะรับได้แล้ว
คนอะไรแบบนี้ก็มีด้วย โลกนี้ชักจะเพี้ยนกันไปใหญ่แล้ว
มิน่าเล่า...ไม่สงสัยเลยว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงทำท่าไม่ชอบหน้าหล่อนนัก เป็นเพราะแบบนี้นี่เอง แสดงว่าภรรยาของเขาไม่เต็มใจที่จะให้สามีจ้างผู้หญิงมาผลิตลูกให้
หล่อนไม่ถูกตบตั้งแต่แรกก็บุญแล้ว
ตายล่ะ...พี่ตีนะพี่ตี ไม่บอกสักคำว่าจะให้มาทำงานแบบนี้ ถ้าบอกแต่แรกหล่อนคงไม่มีวันเหยียบย่างเข้ามาที่นี่เด็ดขาด ภาวดีหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยความโกรธจัด หญิงสาวทุบโต๊ะผาง
“หลอกกันนี่!”
ชายหนุ่มอ้าปากหวอ คงงงกับปฏิกิริยาของหญิงสาว
“คุณนี่มันแย่ที่สุดเลย”หล่อนแหว ความรู้สึกโกรธพุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรง จ้องหน้าเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“ถ้าฉันรู้ว่าจะต้องทำงานอะไรฉันไม่มีวันเหยียบเข้ามาในบ้านคนจิตใจวิปลาสหลังนี้แน่ คุณรู้จักสงสารภรรยาคุณบ้างได้ไหม ไม่เห็นหรือว่าเธอรู้สึกยังไง เพียงเพื่อตอบสนองตัณหาความอยากมีอยากได้ของคุณเท่านั้นหรือ?”
รักด้วยใจ บัวริน