เล่ห์รักดวงใจเสน่หา

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จนหล่อนตั้งตัวไม่ติด
ไม่มีส่วนไหนในร่างกายที่ยังเป็นความลับสำหรับเขาอีกต่อไป พอๆ กับไม่เหลือส่วนใดที่เขาไม่ได้สัมผัส
หล่อนใจจะขาดให้ได้กับสัมผัสแผดเผาอารมณ์อย่างจงใจนั้น
หล่อนถูกเขาโจมตีทั้งมือและปากจนไม่อยากเสียเวลาคิดถึงอะไรอีก แม้แต่สิ่งผิดถูก
หล่อนรักเขาหรือ... หรือว่านี่เป็นเพียงอารมณ์ใครเท่านั้น

<>

“ผมอาจไม่ใช่ผู้ชายวิเศษวิโสมาจากไหน เคยทำผิดทำพลาดบ้างอย่างคนทั่วๆ แต่ก็รับรองได้เลยว่าสามารถให้ความสุขทางเพศกับคุณได้ มานิตา”
เสียงดังฉาดพร้อมกับปรากฏรอยผื่นแดงขึ้นที่แก้มขวาของชายหนุ่ม
ดูเหมือนทั้งเขาและหล่อนจะงันไปทั้งคู่ แต่แล้วลีณภัทรก็เป็นฝ่ายระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นราวกับว่าเขากลายเป็นคนบ้าไปแล้ว
“นางเอกสมบูรณ์แบบจริงคุณนี่”
เขาหยุดหัวเราะพร้อมกับจ้องหน้าหล่อนนิ่ง
“มานิตา... ความจริงผมก็คิดจะขอโทษคุณหรอกนะ ที่ทำอะไรกับคุณเหมือนคนบ้าอย่างนี้ แต่พอถึงตอนนี้ ผมก็รู้แล้วล่ะว่า ถึงอธิบายไปคุณก็คงไม่รับฟังแน่”
“ยอมรับแล้วละสิว่าคุณวางแผนแล้วใส่...”
“ยานอนหลับ”
เขาต่อให้ด้วยท่าทางไม่เดือดร้อน แถมยังอธิบายต่อหน้าตาเฉย ไม่สะทกสะท้านกับพฤติกรรมอันน่าละอาย
อ้อ! ไม่เฉยซะเดียว หน้ายิ้มๆ น่ะ
“เด็กของผมมือหนักไปหน่อย คุณก็เลยหลับนานไปกว่าที่ผมต้องการ”
“ทำไม...” มานิตาพยายามตั้งสติ
หล่อนจะต้องไม่กลัวเขาเป็นอันขาด เพราะความกลัวของหล่อน จะทำให้สมองของหล่อนทำงานช้าลง
“ผมต้องการตัวคุณมากับผม”
“ด้วยวิธีสกปรกงั้นสิ?” หล่อนต่อให้อย่างเจ็บแค้น