เจ้าตัวน้อยของนายท่าน

เมื่อสูญเสียภรรยาอันเป็นที่รักไปอย่างไม่มีวันกลับ ฝู่เฉินเฟิง ก็อยู่เพียงลำพังเสมอมาโดยไม่ได้ยกย่องสตรีใดให้เข้ามาอยู่ในหัวใจ จนกระทั่ง... เขาพบนาง
เพราะพี่ใหญ่ป่วยหนัก เมิ่งเฟยเทียนจึงต้องทำงานหนักเพื่อหาค่าโอสถ นางเข้ามายังตระกูลฝู่ในฐานะบ่าว หากแต่ไม่นาน นางกลับได้เลื่อนฐานะกลายเป็นสตรีอุ่นเตียงที่นายท่านหลงใหลและเอาแต่อยากกลืนกินนาง ทั้งวัน..ทั้งคืน
.......
"ขนมน่ากิน ป้อนข้าหน่อยสิ"
เฟยเทียนหยิบขนมจากชามขึ้นมาและนำมาแตะปากหนา หากแต่นายท่านกลับจับขนมและเป็นฝ่ายป้อนนางแทน นางจึงจำต้องกัดกินเข้าปาก
แล้วหัวใจของนางต้องกระตุกวาบเมื่อนายท่านบรรจงแนบริมฝีปากและตวัดลิ้นเข้ามา เกี่ยวขนมที่อยู่ในปากของนางไปกลืนกิน
"ข้าอยากกินจากปากของเจ้า มันคงหวานน่าดู"
เขากล่าวพลางเคี้ยวขนมไปด้วยอย่างไม่รังเกียจ เฟยเทียนก้มหน้าเขินอาย
"ขนมเลอะปากเจ้า ข้าจะเช็ดให้"
นางคิดว่าเขาจะหยิบผ้ามาเช็ด หากแต่ไม่ใช่เลย นายท่านประคองต้นคอของนางไว้และใช้ปากเช็ดปากของนางทั้งจูบซับและใช้ลิ้นเลียไปตามส่วนหยักอย่างอ้อยอิ่ง
"อึม..."
นางหลุดเสียงอย่างเสียอาการ นายท่านช่างมีรสรักมาเล้าโลมนางได้แปลกประหลาดโดยแท้ จนบางครั้งบางครานางก็ตามไม่เท่าทัน