อริรัก

แม้จะเกิดมาเป็นหญิง แต่อิรวดีก็มีใจภักดีต่อแผ่นดินอังวะที่ชุบเลี้ยงเธอมาให้เติบใหญ่ เมื่อได้รับมอบหมายภาระหน้าที่เป็นผู้ส่งสาร เธอจึงเดินทางจากอังวะมายังกรุงศรีอยุธยาราชธานีตามคำสั่งของผู้เป็นปู่

เพียงคราแรกที่ถึงกรุงศรีอยุธยา อิรวดีก็ได้พบแม่ตัวดีที่ช่วยไถ่ตัวเธอไปเป็นทาส เธอกลายบ่าวรับใช้สาวคนสนิทของแม่หญิงเรือนแก้ว ความใกล้ชิดทำให้อิรวดีสมัครใจรักในแม่หญิง แต่หัวใจกับภาระหน้าที่ช่างสวนทางกันนัก อิรวดีจำต้องเลือก ไม่ว่าเธอจะเลือกเช่นไรก็มีแต่ทางที่เจ็บปวด....

“อริ”คงเป็นคำเรียกของศัตรูที่ไม่มีวันบรรจบ แต่เมื่อมี “รัก” จึงเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งและทำให้ดวงใจสองดวงได้อยู่เป็นลมหายใจของกันและกันตราบจนชั่วนิรันดร์


“เอ็งใช่หรือไม่ที่ชื่อ เกนหลง”
“เจ้าค่ะ”
อิรวดีเค้นเสียงตอบออกมาอย่างยากลำบาก นอกจากผู้เป็นปู่หรือคนที่เคารพนับถือแล้วเธอไม่เคยพูดคำลงท้าย เจ้าคะ เจ้าขา กับผู้ใดมาก่อน
“หันหลังแลก้มลง”
“กระไรหนาเจ้าคะ”
“ข้าเจ็บขาเช่นนี้จักเดินไปท่าน้ำได้เยี่ยงไร ให้ข้าขี่หลังเอ็งไปจนถึงท่าน้ำ”
"เจ้าค่ะ"
“หนักมากหรือไม่ เจ้าม้า”
“ไม่หนักดอกเจ้าค่ะ แต่ว่า…”
“แต่ว่ากระไรของเอ็ง”
“แต่ว่าบ่าวรู้สึกรำคาญชอบกล ประหนึ่งว่ามีไม้กระดานแนบอยู่บนหลังของบ่าวเจ้าค่ะ”
“เกนหลง! นี่เอ็ง!!”