นักอ่านขาจรเช่นข้าถึงคราวลำบากเสียแล้ว เล่ม 2 (จบ / Mpreg)

“เจ้าเป็นห่วงพวกมัน”
ต้าอันจับน้ำเสียงได้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังไม่สบอารมณ์ ทั้งยังจับมือตนออก ม่านขยับเล็กน้อย เขาไม่อยากตกเป็นข่าวลือ ไม่อยากได้รับความสนใจจากใครจึงใช้แรงดันเหล่ากวงกลับไปข้างใน
“ข้าห่วงตัวเอง ท่านลองคิดดู หากผู้คนในสำนักแตกตื่นคนที่จะถูกอาจารย์ลงโทษฐานก่อความไม่สงบให้สำนักไม่ใช่ข้าหรือไร”
เหล่ากวงนิ่ง ใคร่ครวญ ใบหน้าของเขาเรียบสนิทจน ต้าอันนึกเดาความคิดของเขาไม่ออก “ข้าส่งเจ้าแค่ตรงนี้ก็ได้” เอ่ยจบเขาก็จับมือต้าอันขึ้นมาเสมอหน้า ก่อนจะจรดริมฝีปากอย่างอ่อนโยน
แม้จะตกใจกับการกระทำรวดเร็วฉับไว แต่นอกจากจะไม่โกรธแล้วยังรู้สึกคันยุบยิบในอกอย่างไรชอบกล การกระทำของเขานุ่มนวลมาก แตกต่างจากใบหน้าและชื่อเสียงที่ร่ำลือเป็นไหนๆ
“ตอนเย็นข้ามารับ อย่าได้คิดหนีกลับกับใครเป็นอันขาด” ส่งสายตาข่มขู่ “เอาละรีบลงไปได้แล้ว”
อ่อนโยนได้ไม่ทันไรก็เข้าบทบังคับอีกแล้ว “พวกเรายังมีเรื่องต้องเจอกันอีกหรือ”
เหล่ากวงใช้สายตาคมดุจ้องหน้าต้าอัน “หรือเจ้าอยากเป็นเมียข้าตั้งแต่ตอนนี้”
เขาทำจริง ต้าอันสัมผัสได้ถึงคำคำนี้จากสายตาของเขา “ข้าต้องไปเรียนแล้วเดี๋ยวจะสาย” เอ่ยจบก็ชิ่งหนีด้วยความว่อง บ่นตามหลังเบา ๆ “ชอบขู่จริง ๆ”

________________________
เป็นเล่มจบของเรื่อง นักอ่านขาจรเช่นข้าถึงคราวลำบากเสียแล้ว
โปรดอ่านตัวอย่างประกอบการตัดสินใจ