อิงฮวา แม่ค้าตัวน้อย(จบ)

คำโปรย

อีกแค่ 500 เมตร เธอจะถึงบ้านแล้ว แต่อยู่ๆเกิดฟ้าแลบฟ้าร้องขึ้นมาอีกครั้ง ไม่นานเสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยงลงมาตรงที่เธอขี่จักรยานพอดี ทุกอย่างมืดมิดไปหมด เธอจะตายไม่ได้นะ ชาตินี้ยังไม่ได้มีผัวกับเขาเลย เธอนึกถึงเจเจ้เพื่อนสนิทที่เป็นสองสาว เขาบอกเธอว่าหลังโควิดหาย จะพาเธอไปหาผู้ แล้วนี่เธอต้องมาตายในวัย 30 อย่างนั้นหรือ พระเจ้า ฉันใช้ชีวิตยังไม่คุ้มเลย

เอ…แล้วทำไมเธอไม่รู้สึกเจ็บ…หรือว่าเธอยังไม่ตาย แต่แล้วอยู่ๆมีแสงสว่างดูดเธอเข้าไปในห้วงมิติหนึ่ง ที่นี่มีแต่หมอก มองไม่เห็นอะไรเลย สักพักหมอกค่อยๆจางหาย กลายเป็นทุ่งหญ้าสีเขียว มองไปไม่มีที่สิ้นสุด เอ…นั่นมีคนอยู่ด้วย ไอรดารีบเดินไป พอมาใกล้ๆจะถึงคนผู้นั้น คนที่ยืนอยู่ หันมาทางเธอ “คุณตาคะ ที่นี่ที่ไหนคะ” ชายชราผมขาวหันมายิ้มอ่อนโยนให้เธอ ลักษณะการแต่งตัวของคุณตาเหมือนซีรี่ส์จีนสมัยโบราณที่คุณน้ำทิพย์ชอบดู แล้วเธอดูตามด้วย เพราะเวลาไปไหนพวกเราจะคุยเรื่องที่ชอบ ความจริงเธอชอบไม่ชอบดูซีรีส์หรอก แต่ทุกคนเป็นเหมือนฉันไหม เข้าเมืองตาหลิวต้องหลิวตาม ฉันคือคนคนนั้น

“มาแล้วหรืออิงฮวา” นั่นเป็นภาษาจีน แต่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ เพราะเธอพูดได้ 3 ภาษาก่อน ไม่ว่าอังกฤษ ฝรั่งเศส จีน ส่วนภาษาไทยไม่ต้องพูดถึง เหนือ กลาง อีสาน ใต้ เธอเว้าได้หมด

“คุณตาคะ…ฉันชื่อไอรดา ไม่ใช่อิงฮวานะคะ ฉันถูกฟ้าผ่าตาย แล้วคุณตาเป็นใครคะ” “หึ หึ หึ ไอรดาหรืออิงฮวา เจ้าก็คือคนเดียวกัน…มาสิ ตามข้าเข้ามาในถ้ำ” ข้างหน้าเป็นแต่ทุ่งหญ้าเขียวขจีสุดหูลูกตา พอคุณตายกมือวาดอะไรสักอย่าง ไม่ถึงวินาที ปรากฎถ้ำขนาดใหญ่ขึ้นมา “ว้าว…คุณตานี่วิชาลวงตาเหรอคะ”

“เจ้าเข้ามานั่งก่อน แล้วจะเข้าใจทุกอย่าง ข้าไม่คุ้นเคยกับภาษาที่เจ้าสื่อสาร แต่ไม่เป็นไรพอวิญญาณเจ้าเข้าร่างใหม่ ทุกอย่างจะดีเอง” “งั้นข้าจะเรียกคุณตาว่าท่านตานะเจ้าคะ แล้ววิญญาณข้าจะไปเข้าร่างของผู้ใด ไม่ใช่ว่าต้องไปนรกหรือสวรรค์หรอกหรือ” ไอรดาลองพูดเหมือนในซีรี่ส์จีนที่เคยดูเป็นเพื่อนคุณน้ำทิพย์เรื่องจอมยุทธ์ไร้พ่าย

“อืม ค่อยยังชั่วหน่อย ที่เจ้าจากมา เป็นแค่ที่อยู่ชั่วคราวของเจ้า ครอบครัวของเจ้าจริงๆอยู่ที่นี่ เจ้ากลับไปแล้วเจ้าจะเข้าใจเอง…พร้อมจะไปหรือยัง” ท่านตาพูดเสร็จยกมือขึ้น “เดี๋ยวก่อนท่านตา แล้วที่ข้าจะไปนั่นเป็นโลกอนาคตหรือในอดีตเจ้าคะ…ท่านตาแล้วข้าน้อยจะอยู่รอดไหมคะ ท่านตาไม่รู้อะไร ข้าตายทั้งๆที่ยังไม่มีสามี…อีกอย่างถ้าที่นั้นลำบาก ข้าจะอยู่ถึงวันที่จะได้ออกเรือนไหมเจ้าคะ”