วอนเพียงรัก

*นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น
*อ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ :)
----------------------------------------------------------------------------------------------

"เขา"ไปจาก "เธอ" โดยไม่ทันได้บอกเหตุผล
กลับมาตั้งใจจะสานต่อกลายเป็นว่าเธอเข้าใจผิดเขาไปเยอะมากทีเดียว...

----------------------------------------------------------------------------------------------

“พี่ต้องการอะไร”
เมษาพยายามข่มอารมณ์ เธออุตส่าห์บอกกับตัวเองแล้วว่าเรื่องทีเกิดขึ้นก็ถือเสียว่าทำทาน เขาว่าทำบุญกับคนได้บุญใหญ่ไม่ใช่เหรอ นี่อะไรกันยังไม่ทันถึงสวรรค์ นรกก็มารอตรงหน้าแล้ว!

“ก็เมเปลี่ยนเบอร์ พี่โทรเบอร์เก่าไม่ติดก็เลยต้องขอใหม่” เขาตอบหน้าตาเฉย เนตรนภาที่เห็นเพื่อนโมโหได้แต่เอ่ยเสียงอ่อน

“เมแกใจเย็นก่อน” เนตรนภาใช้น้ำเย็นเข้าลูบ

เมษาถึงเป็นคนโมโหง่ายแต่ปกติก็หายเร็วแค่ไม่กี่นาทีต่อมา ทว่าธาดายังยียวนไม่เลิกแบบนี้เห็นท่าอะไรก็ฉุดเพื่อนเธอไม่อยู่แล้ว

“ไอ้ธาม มึงก็อย่ายวน มีอะไรก็คุยกันดี ๆ” ศรุตรู้นิสัยธาดาดีรีบเร่งให้ชายหนุ่มพูดออกมา

“เมื่อคืนคุยไปหมดแล้ว เช้าก็มาสานต่อนี้ไง”

“มีอะไรต้องคุยอีก เมไม่อยากคุยอะไรกับพี่แล้ว” เธอโวยลั่น แค่นึกถึงภาพเมื่อคืนก็ผุดไฟบนหัวให้โหมหนักกว่าเดิม

“แต่พี่อยาก ทำไมเมเปลี่ยนเบอร์ เมบล็อกอีเมล์ เมหายไปจากชีวิตพี่ ทำไมล่ะเม”

“เห่อะ! นี่พี่ความจำเสื่อมหรืออะไร พี่จะตามหาเมอีกทำไม ในเมื่อพี่เป็นคนเลือกที่จะไปแล้วจะมาตามหาเมทำบ้าอะไรอีก ทำไมไม่ไปให้พ้น ๆ” ธาดาย่นคิ้วหนัก เขาอยากไปจากเธอตอนไหนกัน

“พี่เนี่ยนะไปจากเม เมื่อไรกัน” กลายเป็นคนที่ตอแยตอนแรกเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ ทำไมยิ่งพูดเหมือนเธอกับเขากำลังพูดกันคนละเรื่อง

“ก็สองปีก่อนพี่ไปกับผู้หญิงคนนั้น เมเห็นที่สนามบิน แล้วทำไมยังจะมาถามอีกว่าเมหนีพี่ไปทำไม ไอ้....ฮึ่ย!”
เมษาเกือบหลุดด่าอีกคนที่แก่กว่าอย่างลืมตัว เธอเคยคิดว่าเธอจะทำใจเรื่องเขาได้แล้วแต่ก็เปล่าเลย เธอยังเก็บความโกรธไว้อย่างเต็มเปี่ยม ราวกับภูเขาไฟที่ยังไม่ดับและรอวันปะทุ แล้วก็ช่างเลือกวันได้ดีเหลือเกิน

-----------------------------------------------------------------