Blue blood รัตติกาล : Am vampire & My kinnarah

หนึ่งแวมไพร์ที่ชิงชังอมตะ กับหนึ่งมนุษย์ที่แม้แต่ชาติกำเนิดตนก็มิอาจรู้ ความผูกพันที่เริ่มถักทอผ่านกระแสเลือดอุ่น ดั่งคำสัญญาและพันธนาการที่ตรึงสองร่างไว้ด้วยคำว่า เราจะเป็นนิจนิรันด์.

หนึ่งแวมไพร์ นาม ร็อกแซนที่เติบโตภายในฟาร์มเพาะมนุษย์ของเคปเลอร์นี้ ผู้ชิงชังความเป็นอมตะ ที่ไม่เคยต้องการ เฉกเช่นกับความพิเศษบางอย่างอยู่ในตัวตน ที่บ่งชัดถึงชาติกำเนิดแท้จริง ยิ่งสร้างความเคียดแค้นอย่างไม่อาจมีสิ่งใดปลดเปลื้องให้เบาลงได้เลย
กับหนึ่งมนุษย์? เลือดอุ่น นาม โซริน ผู้มีจิตบริสุทธิ์ และโอบอ้อม หารู้ไม่ว่าความมหัศจรรย์ของตัวตนถูกเร้นกลบไว้ด้วยสมบัติติดกายชิ้นน้อยที่เจ้าตัวหวงแหน อย่างมิอาจล่วงรู้ว่าสิ่งล้ำค่านั้นฉาบไว้ด้วยคำสาบที่เกิดจากความห่วงใยและอาทรของวงวาร เฉกเดียวกับชาติกำเนิดที่มิอาจรู้ได้ว่าแท้แล้วคือผู้สืบสายเลือดสีน้ำเงินของเทพหิมะ แต่ไม่เคยละทิ้งโอกาส หากโชคชะตาจะนำให้รับรู้ ด้วยจิตใจที่เปิดกว้างพร้อมทุกความเข้าใจ
เผ่าพันธุ์ที่แตกต่าง ทั้งช่วงเวลาแลยุคสมัย จะสร้างคุณค่าและความหมายใดเหนือไปกว่า เมื่อโชคชะตาเชื่อมติด ก่อเกิดความผูกพันที่ถักทอผ่านกระแสเลือดอุ่น ดั่งคำสัญญาที่ไม่เคยเอ่ย และพันธนาการที่ตรึงสองร่างไว้ด้วยคำว่า เราจะเป็นนิจนิรันด์ บนเคปเลอร์ดินแดนคู่ขนาน เปรียบดั่งจินตนาการของดาวโลก และจะเห็นชัดอย่างเข้าถึง หากทุกสรรพสิ่งเชื่อมั่นในการตั้งสมมุติฐานมากกว่าเหตุและผล เฉกเช่นดินแดนนี้ที่เต็มไปด้วยเรื่องราวที่น่าพิศวง อีกทั้งเวทมนตร์อภินิหาร เวทและมนตร์ขลังแห่งคาถาคือความเป็นไปและเป็นมาอย่างปกติ เป็นความสมดุลอย่างสมเหตุสมผลของธรรมชาติที่มีอยู่หลากหลายมากมายเกินคณานับถึงความมหัศจรรย์ และหนึ่งในนั้นคือความมหัศจรรย์พันธนาการของ Blue blood รัตติกาล.



สีนิลกาฬอาบไล้ทั่วผืนฟ้าเบื้องบน ทว่าถูกแสงเหลืองนวลของดวงจันทร์ที่เพิ่งโผล่พ้นจากหมู่เมฆขับออก สาดแสงยังสุสานของโบสถ์โบราณน่าวังเวง ดวงตาดั่งกริชคมแดงดั่งอาบด้วยโลหิตฉายแสงเหลือบอำพัน ทอดมองร่างหนึ่งที่ชัดเจนดั่งภาพนิมิตที่เฉิดฉาย คอระหงตั้งตรงอยู่บนบ่าลาด ที่เจ้าตัวยังไม่ล่วงรู้ว่าสร้อยเส้นงามหลุดขาดตกอยู่ที่กระดุมโคทตัวหนา รูปกายงดงามดูบางอรชรติดอ้อนแอ้นประหนึ่งเหลาดั่งอิสตรีตะวันออกไกล ผิวพรรณผุดผ่องนวลเนียนกระทบจันทร์ดั่งดอกบัวเขียว ปลายนิ้วมือนิ้วเท้าเป็นสีชมพู ผิวพรรณละเอียดปลั่งราวฉาบด้วยแสงตะวันอุ่นงดงามคล้ายดอกบัวสัตตบงกชแรกแย้ม เส้นผมสีอ่อนสั้นหากสลวยเงางาม กลิ่นกายหอมอ่อนอยู่ในสายลม ท่ามกลางแสงจันทร์สีเหลืองหม่นหมอง จะยืนนิ่งหน้าป้ายหลุมศพแผ่นหนึ่ง รอบข้างมืดมิดเย็นเยือก ใบหน้าหวานเกลี้ยงเกลาสงบนิ่ง คิ้วเรียวโค้งราวเสี้ยวจันทร์ หน้าผากมนโค้งนูนน่าพิสมัย จมูกโด่งรั้นเชิด ริมฝีปากอวบอิ่มแดงเรื่อ คางมนกลมกลึงรับไปหมดองค์ประกอบสมบูรณ์ไม่มีที่ติของเครื่องหน้านวลเปล่งปลั่งอมชมพู เปลือกตาปิดสนิทอย่างการอยู่ในนิทราท่ามแสงจันทร์ สิ่งเวียนวนอยู่รอบกายเสมือนปีกขนาดใหญ่เป็นเงาดำทะมึน ก่อนที่ดวงตากลมโตนัยน์ตาหวานปนโศก ขนตาหนาเป็นแพงอนระยับ ลืมขึ้นอย่างช้าๆ ขยับกายเพียงนิดก็รับรู้ว่าสร้อยเส้นน้อยร่วงหล่นกระทบที่แท่นสุสาน พาให้ลมที่หอบใหญ่พัดพาเสมือนเสียงหายใจของคนที่ตกอยู่ในภวังค์ตะลึง ตามด้วยเสียงเหมือนบางสิ่งเหยียบบนใบไม้แห้ง ใบหน้ารูปไข่ตวัดหาเสียงลมที่คล้ายหนึ่งลมหายใจ ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่า ช่างเงียบเหงาเหมือนเคยๆ เด็กกำพร้าที่ไม่มีผู้ใดปรารถนากับผลการเรียนที่แสนยอดเยี่ยมเหมือนเฉกเช่นเคย กระดาษแผ่นเดียวที่แลกกับของเล่นต่อยอดความสุขเล็กๆ เด็กน้อยผู้ถูกทอดทิ้ง ถูกปล่อยให้หลุดร่วงหล่นจากมือเรียวนุ่มงาม เพื่อจะก้มหยิบสร้อยที่เป็นดั่งสมบัติชิ้นเดียวขึ้นกำไว้ หากแต่ต้องชะงักเพียงครู่ ลมหายใจจากจมูกโด่งรั้นพรูออกอีกครั้งมือนุ่มยกขึ้นปิดจมูกพร้อมคิ้วสวยที่ขมวดมุ่น ยกเท้าตัวเองเพื่อจะมองที่ใต้สโนว์บูทคู่ยาวขึ้นพินิจในเงาสลัว ก่อนจะรีบเงยหันกลับตวัดมองยังต้นเสียงอบอุ่นที่เรียกแผ่ว อยู่เบื้องหลัง…..
........... “โซริน...ทำให้เป็นห่วงอีกแล้ว....อืม!กลิ่นอะไรน่ะ”......



เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างที่นอนเหยียดยาวต้องสะดุ้งจากเตียงหลังใหญ่ ดวงตาที่ลืมขึ้นทันทีจะหรี่ลงด้วยแสงสีทองของพระอาทิตย์สถิตเหนือฟากฟ้า ที่บังอาจลอยลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างบานโต ผ้าม่านผืนใหญ่หนักถูกดวงตาสีอำพันจ้องนิ่งส่งกระแสให้ผ้าสีดำขยับเคลื่อนปิด หากแต่พลังไม่มีหลงเหลือ ก่อนจะสืบเท้าก้าวย่าง ส่งนิ้วมือยาวยื่นไปกระชากปิดผ้าม่านดำให้สนิทแน่น ใบหน้าได้รูปเปื้อนเคราเขียวที่เรียบนิ่งเข้ากับบุคลิกขรึมอย่างคนสังคมน้อย หน้าผากที่กว้างสมส่วน คิ้วเข้มที่เรียงรับกับดวงตาดูมีพลังอำนาจลึกลับน่าค้นหา เส้นผมน้ำตาลเงาวับอย่างสุขภาพดี มีความงามที่โดดเด่นเกินปุถุชนธรรมดา ดวงหน้าผิวพรรณคล้ายฉายแสงได้ดั่งพระจันทร์เต็มดวง ริมฝีปากได้รูปออกเฉดชาด ร่างกายสมชายที่งามประหลาด ขาและเท้ามั่นคงกำยำด้วยกล้ามเนื้อไม่มากน้อย กำลังก้าวพากายเปลือยเปล่าไปยังประตูห้องที่มีต้นเสียงทุ้มนุ่มผ่านเข้ามา....
“มิสเตอร์ร็อกแซน”
มือที่เย็นเฉียบตวัดเสื้อคลุมเนื้อซาตินดำมันวาว ที่แขวนใกล้ประตูขึ้นสวม ย่างก้าวบนพื้นปูด้วยพรมขนสัตว์แสนอุ่น เดินกลับมานั่งบนเก้าอี้นวมสีม่วงเข้ม ก่อนจะส่งเสียงเรียบเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครา
“เข้ามาสิ อังเดร”