ตะกอนหัวใจ

เธอได้ขโมยหัวใจเขาเมื่อสองปีก่อน เขาจึงใช้โอกาสที่ครอบครัวของเธอประสบปัญหาด้านการเงิน ฉวยโอกาสครอบครองเธอโดยยื่นข้อเสนอที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้…
####################

“คุณคงรังเกียจผมมากสินะและคงทำใจยอมรับไม่ได้ที่ต้องแต่งงานกับชายพิการอย่างผม” ดาวประดับยังไม่ทันได้ก้าวขา แต่ต้องเบรกตัวเองกะทันหัน เพราะประโยคของชายหนุ่ม ‘พิการ’ คำนี้ฟังแล้วทำเอาเธอรู้สึกเห็นใจชายหนุ่มอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ใช่นะคะ” เธอรีบปฏิเสธ เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด เธอจะรังเกียจเขาได้อย่างไรกัน เขาออกจะน่าเห็นใจเสียด้วยซ้ำ
“แต่หน้าคุณมันบอกอย่างนั้นนี่ครับ” นภนต์บังคับตัวเข้าไปใกล้ เห็นอากัปกิริยาของว่าที่เจ้าสาวแล้ว มุมปากโค้งขึ้นภายใต้ดวงตาเป็นประกาย
“เออ…คือฉัน…” ดาวประดับเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้ามองคนปั้นหน้าเรียบ
“ก็เราไม่ได้รักกันนี่คะ แล้วเราจะแต่งงานกันได้อย่างไร” น้ำเสียงหวานใสของหญิงสาว ทำให้นภนต์คลี่ยิ้มน้อย ๆ แล้วถือวิสาสะมาเกาะกุมมือเล็กของคนที่เขาประทับใจคราแรกที่เห็น
“แม้วันนี้จะยังไม่รัก ไม่ใช่ว่าหน้าเราจะรักกันไม่ได้นี่ครับ ทำไมไม่ให้โอกาสผมกับตัวคุณเองก่อนล่ะ ไม่แน่อนาคตเราอาจจะเป็นคู่รักที่ใคร ๆ ต่างอิจฉาก็ได้นะ” ใช่เธอไม่ได้รักเขา แต่เขารักเธอนี่สิ ชายหนุ่มมองดวงตากลมโตใสซื่อที่จ้องเขาตาไม่กะพริบ ก็นึกเอ็นดู