เมียมารที่ปรารถนา

หล่อนเงื้อมือขึ้นจะทุบเขาแต่ชายหนุ่มคว้าร่างหล่อนลงมานั่งตักแล้วรวบจับแขนรัดรึงพันธนาการไว้จนหล่อนไม่อาจทำอะไรอื่นได้เลยนอกจากเขย่าตัวเรียกร้องอิสระ
“ปล่อยนะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยไอ้บ้ากานต์!”
“พูดไม่เพราะตลอดเลยนะ สงสัยพี่ชายคนนี้คงต้องเอาเรื่องบ้างแล้วล่ะ พอคิดว่าผมไม่ว่าอะไรก็ขึ้นอ้ายอีเลยเหรอครับ ผมก็คนนะครับ ไม่ใช่วัวใช่ควาย จะเรียกกันแต่ละทีให้เกียรติกันบ้าง เฮ้อ ว่าจะไม่ถือสาอยู่แล้วเชียว แต่ถ้าไม่บอกไม่สอนกับบ้างเดี๋ยวคงลามปามไปมากกว่านี้”
ใบหน้าของชายหนุ่มที่อยู่ใกล้ๆ กับด้านข้างบริเวณลำคอของหล่อนทำให้หล่อนต้องนิ่ง เพราะการขยับตัวมันเท่ากับว่าไปทำให้เขาได้สัมผัสผิวกายของหล่อนมากยิ่งขึ้น และมันก็ทำให้หล่อนขนลุกซู่ด้วยความรู้สึกแปลกๆ
“นายจะให้ฉันเรียกนายว่าพี่หรือไงถึงจะพอใจ” หล่อนพูดเสียงเบา ซึ่งอาจนับเป็นครั้งแรกของวันที่หล่อนดูเหมือนแมวตัวน้อยที่ต้องเก็บเขี้ยวเล็บแล้วทำตัวงองุ้มให้เล็กที่สุดเพื่อปกป้องตัวเอง
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมรู้ว่าคุณข้าวคงกระดากปากน่าดู แค่ไม่ต้องมี ‘ไอ้’ นำหน้าชื่อผมก็พอแล้ว”
“จะปล่อยฉันได้หรือยัง?” หล่อนหลุบตามองมือเขาที่พันธนาการร่างทั้งร่างของหล่อนให้แนบชิดกายแกร่งแล้วเริ่มจะกังวลกับความคิดของตัวเองที่มันเริ่มไหลไปอย่างห้ามไม่อยู่
“รับปากผมก่อนสิ” เสียงเขาบอกเบาๆ ใกล้หู
“รับปากอะไร?”
“ก็รับปากว่าจะไม่เรียกผมว่า ‘ไอ้กานต์’ อีก”
“อือ ไม่เรียกแล้ว” หล่อนรีบบอกเพราะทนหายใจหอบจากอาการที่ใจเต้นไม่เป็นส่ำไม่ไหว ซึ่งมันเริ่มหนักข้อขึ้นทุกขณะ
“ไม่เรียกแล้วแน่นะ แล้วถ้าเผลอหลุดขึ้นมาคงต้องทำโทษกันหน่อย”
“นี่นาย!...”
“อ๊ะๆๆ ไอ้คำว่านายนี่ก็ไม่ค่อยรื่นหูเท่าไร ที่จริงเราควรจะแฟร์ๆ กันนะว่ามั้ย ผมยังเรียกคุณข้าวว่าคุณ แล้วทำไมคุณถึงไม่เรียกผมว่า...”
“ไม่เรียก! มีปัญหาอะไรมั้ย จะเอาไงว่ามาเลย ฉันไม่กลัวนายหรอก” บางทีที่เขาชักจะมากไปไม่ยอมลงให้ หล่อนก็ไม่ยอมเช่นกัน
ก็คนเคยอยู่เหนือกว่ามาตลอดจะให้กลายเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบได้ยังไง ขวัญจิราหันไปจ้องหน้าสบตาเขาอย่างท้าทาย หารู้ไม่ว่าการทำเช่นนั้นมันยิ่งทำให้ใบหน้าเขาและใบหน้าหล่อนอยู่ใกล้ชิดจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของกันและกัน
ขวัญจิราหายใจติดขัด แต่หล่อนกลับเสพติดช่วงเวลานี้อย่างรุนแรง แม้อยากผละหนีแต่อีกใจก็อยากอยู่ในสภาพเช่นนี้ต่อไปอีกเนิ่นนาน หล่อนจำได้ว่าวันที่รู้ว่าคุณยายจากไปนั้น เขาประคองหล่อนไว้แล้วก็แนบชิดกันแบบนี้
ตอนนั้นหล่อนกอดเขาเอาไว้แทบไม่ปล่อย นัยหนึ่งเพราะต้องการจะหาหลักยึดที่เป็นรูปธรรมเพื่อมาปลุกปลอบความอ้างว้างข้างในใจ แต่อีกนัยหนึ่งที่หล่อนเพิ่งมารู้เอาในวินาทีนี้ก็คือ...หล่อนต้องการมีเขาอยู่ในชีวิตอย่างนี้เรื่อยไป
“เอ้า... ไปก็ไป คุณข้าวจะเปลี่ยนชุดอีกมั้ยครับ เดี๋ยวผมไปรอที่รถ” บทเขาจะปล่อยก็แทบจะผลักหล่อนออกไปพ้นจากตัว ดีที่หล่อนลุกขึ้นทรงตัวไว้ได้ทันและไม่ได้ดูเหมือนถูกสะบัดทิ้งจนน่าอายมากนัก