ฮูหยินข้าใครอย่าแตะ

อารัมภบท

“ไป่เฟ่ยเฟ่ย”เจ้าสาวที่เพิ่งจะย่างเข้า15 หญิงสาวผู้ที่ต้องแต่งงานตามคำสั่งเสียของผู้เป็นพ่อก่อนตายโดยจำยอม ที่ตอนนี้ทำได้แค่เพียงนั่งก้มก้มตาหน้าครุ่นคิดอยู่หน้าคันฉ่องในห้องหอจวนสกุลอ้าย

“การเข้าห้องหอครั้งแรก ข้าจะต้องทำอย่างไรดีนะ คืนนี้ข้าจะต้องเสียพรหมจรรย์ที่ข้าเก็บเอาไว้มาสิบห้าปีของข้า ให้กับผู้ชายที่อายุมากกว่าข้าถึง15รอบ ใช้ชวิตอยู่กับเขาเป็นฮูหยินของเขา คิดแล้วก็ปวดหัว ข้าจะทำอย่างไรในเมื่อข้าไม่เคยรู้เลยว่าการเข้าหอครั้งแรกมันจะต้องเริ่มทำอะไรก่อน”ไป่เฟ่ยเฟ่ยนั่งครุ่นคิด

ไม่นานอ้ายเซียวหรุ่ยก็เดินเข้ามาที่ทางด้านหลัง พร้อมกับวางมือมาจับที่หัวไหล่ของเธอทั้งสองข้างก่อนที่จะกระซิบข้างหูเบาๆว่า “เจ้าไม่ต้องเกร็ง ไม่ต้องหวาดกลัวใดๆไป คืนนี้ข้าจะเป็นคนทำให้เจ้าได้รู้เองว่าหน้าที่ของฮูหยิน และหญิงสาวทั่วไปเขาทำกันแบบไหน ไป่เฟ่ยเฟ่ย” เมื่อสิ้นคำพูดอ้ายเซียวหรุ่ยก็ประครองให้ไป่เฟ่ยเฟ่ยลุกขึ้นหันมาประจันหน้ากับตัวเอง ก่อนที่จะเชยคางของเธอขึ้น ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยพร้อมทั้งใช้สองมือช้อนเอวบางร่างเล็กอย่างเธอขึ้นแล้วเดินไปที่เตียงนอน

เมื่อเดินมาถึงเตียงนอนก็วางเธอลงบนที่นอนเบาๆ“คุณชาย..ข้า..”ไป่เฟ่ยเฟ่ยเอียงอายหลบสายตาของเขา เมื่อถูกเขาสัมผัสเรือนร่างพร้อมทั้งค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่ผ้าผืนบางชั้นในที่คุมเรือนกายเท่านั้น

อ้ายเซียวหรุ่ยมองดูที่เรือนร่างขาวโพนก่อนที่จะยิ้มที่มุมปาก พูดตอบกับเธอไปว่า “ไม่ต้องอายข้าหรอกน้องหญิง ต่อแต่นี้ไปเจ้าก็คือฮูหยินของข้า และข้าก็ขอสัญญาว่าจะมีเจ้าเพียงคนเดียวตลอดไป”

พูดจบอ้ายเซียวหรุ่ยก็โน้มคอเข้าไปจูบเธออย่างอ่อนโยนหนึ่งครั้งที่หน้าผาก แล้วหลังจากนั้นก็เริ่มสอนบทบาทหน้าที่ของฮูหยิน

ในค่ำคืนที่แสนจะธรรมดาในทุกๆวันของไป่เฟ่ยเฟ่ยกับความเคยชินที่อยู่ตัวคนเดียวในทุกๆคืน เมื่อถูกเขาสัมผัสตัวเท่านั้นแหละ เธอก็รู้สึกตื่นเต้น หวาดกลัวเล็กน้อยจนเผลอกัดเข้าที่หัวไหล่ของเขาเข้า แต่ทว่าอ้ายเซียวหรุ่ยกับไม่มีท่าทีว่าโกรธหรือมีท่าทีอะไรทั้งสิ้น เขากับเริ่มบุกจู่โจมเคล้าคลอเคลียจนไป่เฟ่ยเฟ่ยนั้นรู้สึกลืมตัวกอดเขาและตอบสนองอย่างไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แสงแดดกระทบเข้าที่ดวงตาทั้งสองข้าง