เล่ห์รักเชลยพิศวาส

เขามีความแค้นที่ต้องได้รับการชำระ
ส่วนหล่อน...มีความกตัญญูเป็นที่ตั้ง
แล้วจะเป็นอย่างไร ถ้าหากคนที่เขาแค้น เป็นบุคคลเดียวกันกับคนที่หล่อนระลึกอยู่เสมอว่ามีพระคุณล้นหัว


<>


“ปล่อยฉันเถอะ”
หล่อนวอนขอ เมื่อริมฝีปากได้รับอิสระชั่วครู่ แต่แล้วก็ใจหายวูบ เมื่อมือข้างที่ว่างของเขาไต่ไล้ชายโครงขึ้นมาก่อนตะปบลงไปบนอกอวบที่ยังไม่เคยมีใครแตะ
“ไม่...อย่า! ปล่อยฉัน...ได้โปรดเถอะ อย่าทำอย่างนี้”
สิ้นคำขอร้อง เขาผลักร่างหล่อนออกห่างโดยแรง
หล่อนมองเขางงงวยก่อนเปลี่ยนเป็นอย่างจะกินเลือดจะกินเนื้อ บอกตัวเองว่าหล่อนเกลียดเขา เพราะเขาทำกับหล่อนราวเป็นหญิงข้างถนน หาค่ามิได้ อยากจะทำอะไรก็ทำ