อุ้มรักพันธะเถื่อน

กฎต้องห้ามของคุณหมอดิษย์นั้นคือ ห้ามรักและห้ามท้อง
แต่เนื้อแก้วนั้นกลับละเมิดกฎทั้งสองข้อ แถมยังหนีหายไป โดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา
-----------------------------------------------------------------------------------------
“ฉันนอนกับลูกก็ได้ค่ะ” เนื้อแก้วทำตัวไม่ถูก นอนห้องนี้กับเขา แล้วมันในฐานะอะไรเหรอ
“จะนอนกับลูกได้ไง ในเมื่อเธอเป็นเมียฉัน”
เธอไม่เข้าใจที่อยู่ดีๆ เขาก็หันมาตวาด มันเหมือนอะไรๆ ต่อมิอะไรที่เธอแสดงความคิดเห็นก็ดูขัดใจเขาไปหมด
ตากลับมาจ้องกัน แล้วสักพักเขาก็ถอนใจออกมาดังลั่น
“พรุ่งนี้เราจะไปจดทะเบียนสมรสกัน”
“ไม่ค่ะ!”
“ทำไม...หรือที่ผ่านมาเธอยังก่อปัญหาไม่มากพอ?” เขาเดินไปยืนขวางคนที่ขยับไปทางประตู ถ้าเนื้อแก้วคิดว่ามันจะจบง่ายๆ เหมือนเมื่อสามปีก่อน เธอคิดผิดแล้ว
“ก่อปัญหา”
“ใช่ เธอท้องแล้วก็หนี อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้”
“ก็คุณไม่ได้ต้องการลูก มันชัดเจนตั้งแต่การเริ่มความสัมพันธ์ของเรา” เธอเถียง ตวาดเขากลับไปบ้าง
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมีสิทธิ์ขโมยเอาลูกฉันไป” เขาคว้าแขนคนตรงหน้าก่อนจะเขย่าแรงๆ ออกไปด้วยความลืมตัว
“ลูกเป็นของฉัน”
“ไม่ใช่ของเธอคนเดียว...” ผู้หญิงตรงหน้าช่างดื้อดึง เธอเหมือนไม่ใช่เนื้อแก้วของเขา
“คุณไม่มีหลักฐานอะไรเลยที่จะมาบอกว่าโอเชี่ยนคือลูกของคุณ”
“เธอยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอ” เขารวบคนที่ขัดขืนเข้ามาแนบชิด ปากจิ้มลิ้มตรงหน้ายังคงน่าจูบฟัดไม่ต่างจากที่แล้วๆ มา
“อื้อ...” เนื้อแก้วไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกเขากระแทกริมฝีปากเข้าใส่ “อย่า...” แล้วทันทีที่ร้องปฏิเสธ ลิ้นสากก็รุกรานเข้าใส่
เขาตวัดเลีย เกี่ยวรัดพัวพันอย่างหยาบโลน มือกว้างตะโบมขยำขยี้ไปตามเนื้อตัว และไม่ว่าเธอจะพยายามปัดป้องหรือขัดขืนมากมายเพียงไหน มันก็เหมือนจะหนีไม่พ้นเงื้อมมือของอีกฝ่าย
“เรามาดูกันว่าร่างกายของเธอมันจะกล้าขัดขืนเจ้านายตัวเองอย่างที่ปากแจ๋วๆ เธอร้องปฏิเสธไหม”