9899100

“ติดเอ็นสะท้านจากบ้านมาห้าหกปี เรียนอะไรคนดี ถึงจบยากเย็นจริงหนอ~”
“พี่วิด ไฮเปอร์มา! ไอ้สัด! มาาาา”
“มีคนไปเห็นแม่เนื้อเย็นแถว อตก. นั่งให้หนุ่มเคลียคลอ นี่มันหลักสูตรใดหนา~~”

ปวดหัว
นี่สินะ ที่เขาพูดกันว่า คบเพื่อนผิด คิดจนตัวตาย
วาจาพรูลมหายใจออกมาหนักๆ ตบตีกับตัวเลขในคอมพิวเตอร์ที่ทำยังไงก็ไม่ลงตัวไม่พอยังต้องมาหนักอกหนักใจจนหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะหุ้นส่วนอีกสองคนที่แหกปากร้องเพลงใส่ไมค์กันไม่หยุด โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงกันแล้วยังเล่นเป็นเด็กๆ
นี่ร้านจะเจ๊งอยู่แล้วยังมาร้องเพลงสมัยมะโว้อยู่ได้

“ถ้าไม่ใช่นมโตร้องก็จะไม่เอ็นจอยเลยอ่อ?”
“เลยยยยอ่อ?”

พวกสัตว์นรก

“เงียบๆดิ๊ กูเคลียร์บัญชีไม่ลง”
“เอาเบียร์สักหนึ่งปะเฮียจา เผื่อว่าสมองจะแล่น” ชิชูขวดเบียร์ให้ดูพลางยักคิ้ว ก็ล่อแม่งตั้งแต่หัววันเนี่ยแหละ ใครแม่งกำหนดวะว่าเบียร์แดกได้แค่ตอนเย็น กูจะแดก!! เจ็ดโมงเช้า ถ้ากูอยากเมา กูก็จะแดก!

“เสียงกูไม่เพราะตรงไหนไอ้จา นี่เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเอกขับร้องมอดังนะเว้ย” แบร์นั่งคอตกหยิบเบียร์มาจิบอึกใหญ่ ทำไมเพื่อนไม่เอ็นจอยเลย ไอ้เราก็หยิบเพลงฮิตตลอดกาลมาร้องเอ็นเตอร์เทนแล้ว
คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิดว่ะ

“หัดทำงานทำการบ้างเหอะไอ้พวกเหี้ย”
“กูไม่ทำตรงไหนคะ นี่ซ้อมร้องเพลงอยู่”
“ส่วนกูรับบทคนให้กำลังใจไอ้แบร์อีกที”

วาจา ชิ แบร์ เราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ มาสนิทกันได้งงๆเพราะชอบเที่ยวร้านเหล้าเหมือนกัน วาจาเรียนบริหาร ชิเรียนนิเทศและแน่นอน แบร์เรียนดุริยางค์ พอเรียนจบปุ๊บเราก็ตกลงกันว่าเกิดมาชีวิตเดียว แม่งใช้มันมาทำอะไรที่ชอบดีกว่า
ซึ่งจุดที่เราทั้งสามคนยังชอบมันเหมือนกันเสมอมาก็คือบรรยากาศครึกครื้นในร้านเหล้า หุ้นส่วนใหญ่ก็คงไม่พ้นลูกชายคนโตทายาทสวนผลไม้ส่งออก วาจาถือหุ้นสี่สิบเปอร์เซ็นต์ ส่วนแบร์กับชิถืออยู่คนละสามสิบเปอร์เซ็นต์ เราเปิดร้านมาได้ราวๆสามเดือนแล้ว ทุกอย่างไปได้สวยเพราะนอกจากพวกเขาจะเพื่อนเยอะก็มีความหลากหลายของดนตรี เครื่องดื่มและบรรยากาศเนี่ยแหละที่ดึงดูดนักท่องราตรี
แบร์บอกว่าเทสต์ที่ดีในการฟังเพลงมันไม่มีอยู่จริงหรอก แต่ไอ้การไม่ดูถูกรสนิยมในการฟังเพลงของคนอื่น เปิดใจฟังอะไรที่มันหลากหลายต่างหากที่มันพิเศษ ร้านเราก็เลยเล่นดนตรีสดแม่งทุกแนวเลย สลับๆกันไปเท่าที่จะอัดไหว
แน่นอนว่าแบร์เป็นคนคุมเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เขาถึงกับจองวันศุกร์หรรษาช่วงห้าทุ่มถึงเที่ยงคืนเพื่อที่จะขึ้นเล่นด้วยตัวเองถ้าหลังร้านไม่ได้วุ่นวายจนเกินไป
“ไปอาบน้ำ เตรียมรับลูกค้าได้แล้วชิ กูขอยังไงก็ได้ให้เหมือนเล่นของ”
“ไอ้จา มึงก็รู้ว่ากูนอนมาเลยนะเรื่องนี้อะ”

ชิทำหน้าเหนือๆเพราะหนุ่มนิเทศคนนี้ไม่เคยเบาเลยกับเรื่องบริหารเสน่ห์ ช่วงที่เรียนอยู่ชิรับงานเดินแบบ เล่นหนังบ้างประปราย ทั้งหมดทำไปเพราะต้องการสร้างคอนเนคชั่นล้วนๆ หน้าที่ในร้านนอกจากจะช่วยหยิบจับงานนั่นนี่ตามที่วาจาสั่งก็คือเดินโปรยเสน่ห์พูดคุยกับลูกค้า ร้านเราไม่ได้ใหญ่แต่ก็ไม่ได้เล็ก แล้วไอ้ความสนิทสนมที่เขาสร้างมันก็ทำให้มีลูกค้าประจำเพราะความคุยสนุกและเป็นกันเอง ส่วนลูกค้าใหม่ก็มีเรื่อยๆ
ชิมองว่ามันเป็นเรื่องสนุกเพราะเขาชอบการได้พูดคุยกับคนใหม่ๆ การได้ใช้เสน่ห์แบบเรี่ยราดตามประสาหนุ่มโสด อาจจะฟังดูแย่ แต่ทำไงได้อะ เรื่องแบบนี้ถ้าควบคุมได้ มันก็โอเค

“เออ ไปให้พ้นหน้าดิ๊ รำคาญ”
“ไม่เคยอ่อนโยนเลยอะ” วาจาเสยผมเพราะหงุดหงิดที่กว่าจะทำบัญชีลงตัวก็เล่นเอาปวดไปทั้งหัว เวลานี้คิดถึงคนแค่คนเดียวก็คือจริญ ถ้าได้เจอหน้า .. ต้องหายเป็นปลิดทิ้งแน่ๆเลย

“วันนี้มึงจะไปหน้าร้านปะ สาวๆถามหาเพียบ”
“ดูก่อน จริญจะกินปิ้งย่าง”
“มะงื้อออ ไอ้ต้าวว”
“หยุดจาบจ้วงน้องไจ! ไปด้วยได้มะ อยากหอมแจ้มน้องไจอะ”

คนตัวสูงลุกจากเก้าอี้ ติดกระดุมเชิ้ตผ้าซาตินที่เผลอปลดตอนทำงานเพราะอึดอัด หยิบกระเป๋าสตางค์พลางคว้ากุญแจรถโดยไม่ลืมที่จะบอกชิกับแบร์ด้วยน้ำเสียงดุๆ

“อย่ายุ่งกับน้องกู”