ไอดินกลิ่นหญ้า

*** เรื่องราวต่อจากคุณชายปฐวี เกิดขึ้นในราวพุทธศักราช 2507 ***
(แยกอ่านได้ค่ะ สนุกไม่แพ้กันเลยจ้า....)


เมื่อถึงคราวต้องเลือกภูผายอมเจ็บหนักเรื่องรักคงต้องพักยาวแต่แล้วเจ้ากรรมนายเวรก็เข้ามาในรูปของตัวกวนป่วนหัวใจ......
......................................

“มานั่งทำอะไรตรงนี้” ชายหนุ่มอ่อนใจที่เห็นยัยเด็กแสบสะพายย่ามนั่งยิ้มแป้นพิงล้อรถสงสัยกลัวอดไปดูช้าง เมื่อเช้ามืดเขาได้ยินเสียงกุกกักในครัวแสดงว่าเจ้าหล่อนคงรีบตื่นมาเตรียมตัวในย่ามนั่นก็คงไม่พ้นอาหารกลางวัน...อืม...ก็รอบคอบใช้ได้ภูผานึกชื่นชมอยู่ในใจแต่ไม่ได้พูดออกไปเกรงว่าเจ้าหล่อนจะคุยฟุ้งอวดโอ่จนหนวกหู
“รอนายค่ะ ......สงสัยมัวแต่งหล่อไปอวดแม่ช้างถึงได้ช้า” ประโยคหลังกอหญ้าพูดเบา ๆ เหมือนบ่นกับตัวเองมากกว่าแต่คนหูดีดันได้ยินถึงได้ถลึงตากลับมา
“วอนอดไปแล้วนะไอ้หญ้า”
“โธ่ นายจ๋าหญ้าล้อเล่น” เรือนร่างปราดเปรียวในชุดเสื้อกางเกงม่อฮ่อมอย่างที่หล่อนชอบใส่พร้อมกับผ้าโพกหัวสีสดใส กระโดดแผล็วขึ้นไปนั่งประจำข้างคนขับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ถึงขนาดนี้แล้วไอ้หญ้าไม่ยอมโดนทิ้งเด็ดขาด
ภูผาส่ายหน้ายิ้ม ๆ เห็นสภาพแบบนี้ใครจะเชื่อว่าเจ้าหล่อนจบจากโรงเรียนฝรั่งชื่อดังในกรุงเทพฯ มองยังไงก็เด็กบ้านป่าชัด ๆ ...อืม....หรือว่าเพราะเขาชอบป่า ชอบทุกอย่างที่เป็นป่าจึงได้เอ็นดูกอหญ้าเป็นพิเศษเขารู้สึกสนิทใจแล้วก็..........ไม่มีทางเขาไม่ได้ชอบกอหญ้าแบบชู้สาว ชายหนุ่มรีบปัดความคิดนอกลู่นอกทางออกจากสมองอย่างเร็ว........