คุณป้าคนนั้น (หนึ่งในรวมเรื่องสั้น ตีสามสยอง)

เห็นเพื่อนหลายคนยังประจำตำแหน่ง สู้ไม่ถอยอยู่ตรงที่เดิม เลยคิดว่านอนตรงมุมเคาน์เตอร์ จุดที่มองเห็นเจ้าพวกนั้นได้น่าจะดี ฟังพวกขี้เมาคุยกันไป ร้องรำทำเพลงกันไปเรื่อย ๆ เพลิน ๆ ก็น่าจะหลับได้ไม่ยาก

คล้ายอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น กึ่งจริงกึ่งฝัน..

ไม่แน่ใจว่าขณะนั้นเป็นเวลาใด แต่เสียงดนตรี เสียงร้องเพลง เสียงพูดคุย ทั้งหมดนั้นเงียบหายไปแล้ว หลับตาอยู่นิ่ง ๆ ต่ออีกครู่หนึ่งแล้วจึงปรือตาขึ้นมองให้แน่ใจ สีของท้องฟ้าตอนนั้นบอกว่าน่าจะเป็นเวลาเช้ามืดแล้ว

แสงรำไรและสีฟ้าหม่น ๆ ..อาจจะตีห้าครึ่งหรือไม่ก็หกโมงเช้า

คิดในขณะที่ฝืนลืมตามองไปยังจุดสังสรรค์เมื่อคืน ตรงจุดนั้นไม่เหลือใคร เพื่อน ๆ คงไปนอนกันหมดแล้วนั่นละ

ในเวลานั้นเอง ก่อนที่ผมจะปิดเปลือกตาเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง สายตาก็พลันไปสังเกตเห็นคุณป้าคนหนึ่งเข้า เป็นป้าที่มีรูปร่างท้วม ผิวออกไปทางขาว ผมสั้นหยิก สวมแว่นตา แต่งตัวด้วยชุดเสื้อคอกระเช้าและผ้าถุง แบบเดียวกับที่คนเริ่มมีอายุชอบใส่กัน