เสียดาย (หนึ่งในรวมเรื่องสั้น มหัศจรรย์สุดท้ายฯ)

ร่างบอบบางในชุดกระโปรงยาว เสื้อแขนกุดสีขาว ผ้าลินิน นั่งพิงพนักเก้าอี้โยกปรับเอนมีเบาะหนานุ่มรองรับและที่พักเท้า เธอหลับตานิ่ง ขนตางอนยาวเรียงเป็นแพ สวยงามแม้ไม่ได้ดัดหรือปัดแต่งมาสคาร่า ใบหน้าเรียวมนปราศจากเครื่องสำอางทำให้เธอแลดูซีดจาง ทว่าไม่ได้ส่งผลให้ความงามของเธอลดลงไปเลยสักนิดเดียวในสายตาของตรีเทพเวลานี้
“กาแฟร้อน ๆ น้ำตาลสองก้อน ครีมเทียมสองช้อน และ เอ่อ..พร้อมเสิร์ฟแล้วครับ” ถ้อยคำสุดท้าย เขาเกือบหลุดปากพูดคำว่า “และยาพิษ” ออกไป

ตรีเทพเดินถือถ้วยกาแฟพร้อมจานรองสีเทาอ่อน ออกมาจากห้องครัวสองถ้วยสำหรับเขาและภรรยา เขาจำได้แม่นว่า ถ้วยกาแฟที่มียาพิษคือถ้วยที่เขาถือไว้ด้านซ้ายมือ เป็นด้านเดียวกับที่ภรรยาของเขานั่งอยู่ ทุกอย่างจะไม่มีอะไรผิดพลาด
“ถ้วยนี้ของบิวครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ส่วนนี่ของพี่ น้ำตาลสองก้อน ครีมเทียมสองช้อน เหมือนกัน”
วางถ้วยกาแฟบนโต๊ะไม้สี่เหลียมเล็ก สูงประมาณสองฟุตเรียบร้อย ลงไปนั่งเก้าอี้โยกอีกตัว เหลียวมองบรรยากาศโดยรอบ