เรื่องผีเขียน

Ghost Writer in the Ghost Hotel!

ว่ากันว่าถ้ายังไม่เคยมาแจกลายเซ็นงานหนังสือ
นักเขียนคนนั้นยังไม่ใช่นักเขียนโดยสมบูรณ์
งานหนังสือเป็นมากกว่านั้นสำหรับ รวงผึ้ง นักเขียนดาวรุ่ง
แต่เพราะบ้านไกลและงบน้อย เธอจึงต้องเข้าพักโรงแรมที่ไม่น่าเรียกว่าโรงแรม
แม้มีเพื่อนมานอนด้วยกัน ความสยองขวัญกลับยิ่งทวี
เพราะเจ้าหล่อนมีท่าทีหวาดกลัวแปลกๆ
และรวงผึ้งไม่ลืมว่าความสามารถพิเศษของคู่นอนจำเป็นคือ 'มองเห็นผี'
. . . . . . . . . . . . .

รวงผึ้งดูไม่ออกว่าอาวีมัยรู้สึกยังไงแน่ เธอเคยเจอเจ้าหล่อนตัวเป็นๆ มาก่อนหน้านี้แค่หนเดียว งานทั้งหมดที่ทำร่วมกันล้วนติดต่อผ่านทางออนไลน์ แม้แต่ในออนไลน์ อาวีมัยก็ยังดูเป็นคนเรียบๆ เงียบๆ คำพูดมีนัยอัดอั้นตลอดเวลา ช่างเข้ากันดีกับหน้าตาติดจะบึ้งงอ ให้ความรู้สึกเศร้าซึมตลอดกาล จวบวันนี้ รวงผึ้งยังมั่นใจว่า แม้มีรูปร่างค่อนข้างใหญ่ แต่ไม่ว่าอยู่ที่ไหนอาวีมัยก็จะถูกกลืนเป็นพื้นหลังอยู่นั่นเอง หลังจากพยายามจ้องผ่านเลนส์แว่นของเจ้าตัวเข้าไปในดวงตากลมเฉื่อยชาคู่นั้น เธอเห็นคล้ายมันสะวี่แววกังวลอยู่บ้างเหมือนกัน แต่ไม่ถึงกับกลัว

นักเขียนสาวสะดุ้งเมื่อเสียงครืด! ลั่นขึ้น แทบจะโล่งใจเมื่อประตูลิฟต์แยกออกจากกัน และข้างนอกก็มีคนยืนรออยู่ด้วย – คนที่ช่วยให้อาคารแห่งนี้ดูเป็นสถานที่สำหรับสิ่งมีชีวิตมากขึ้นกว่าเดิมอีกนิด

ก้าวนำออกมาด้วยนิสัยคล่องแคล่ว เสียงกระเป๋าล้อลากลั่นครืดๆ ไปตามพื้นปูนเปลือยขัดมัน ต่อเมื่อหันหลังอีกที ปรากฏว่าคนที่มาด้วยกันยังยืนนิ่งอยู่กับที่ สีหน้าเผือด แถมยังจ้องคนหน้าลิฟต์แทบตาเหลือก

โดยอัตโนมัติ รวงผึ้งเอี้ยวตามไปยังใครคนนั้น

เจ้าตัวเป็นเพียงหญิงสาวรูปร่างแบบบางในชุดลำลอง หน้าตาพริ้มเพราผิดกับลักษณะที่อาวีมัยแสดงปฏิกิริยาอยู่ แม้แต่ผมยาวเป็นคลื่นก็ยังสยายได้จังหวะพอดี ทั้งที่จุดที่ยืนอยู่แทบไม่มีลมเลย

“วี” รวงผึ้งเรียก “เป็นอะไรรึเปล่า”

เสียงของเธอปลุกสติผู้ช่วยได้พอควร อาวีมัยยกมือขยับแว่นเงอะงะ “ปละ…เปล่าค่ะ” จังหวะที่ก้าวออกจากลิฟต์ สวนกับหญิงคนดังกล่าวที่ก้าวเข้าไปแทน คนพูดเอียงกายคล้ายจะพยายามหลีกห่างรายหลังให้มากที่สุด สายตาที่ถูกตรึงอยู่แต่ต้นก็เพียรจดไปยังทิศอื่น