ภพเพาะรัก (วรรณกรรมสำหรับผู้ใหญ่ พีเรียด ร่วมสมัย นิยายขนาดยาว)

บรรพกาลรำลึกรัก
ยลเสียงเสียงกึกก้อง คละซ้องเสียงขับขาน อึดอึงอันโอฬาร ดุระท้านระเทือนไกล
ยลเรือลอยลำน้ำ ฤจะห้ามระสั่นไหว บุญตาของข้าไทย ระเด่นดังดุกลองรัว
ยลชนคนต่างเชื้อ ฤถามเผือสะเสียงสรวล แลกเปลี่ยนไร้เรรวน ละชนวนละบิดบัง
ยลชนคนเด็กเล็ก ระเด่นเด็กละเล่นดัง รู้เล่นดุจเสียงสังข์ ระเริงร่าฤดีดวง
ยลเกศเกศาสาว สยายยาวสะท้านทรวง ดูเด่นดุจแดนสรวง ฤจะล่วงละล้วงหทัย
ยลพักตร์ดูโดดเด่น ดุจจะเห็นสิสร้างสม เอวองค์อนงค์กลม ดุจฤพรหมปั้นแต่งเติม
ยลผิวแลผ้าผ่อน สไบฮ่อนกวัดแกว่งไกว เฉวียงบ่าสุดาลัย ยกหน้าไว้กรุมกรอมดิน
ภาพเห็นเด่นเป็นศรี มิหาญพี่หักจิตลง ชาติภพมิปลดปลง ฤดีหลงละลืมนาง
ชาติภพขอสบน้อง มาดหมายปองอยู่ครองคู่ หทัยรู้ ......คือ จอมนาง
.
เขาย้อนกลับไปหานาง ในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช เนื่องจากหน้าที่และความรับผิดชอบที่ยังไม่สมบูรณ์ เขาละทิ้งหน้าที่ของสามี หน้าที่ของข้ารับใช้มาเกิดในปัจจุบัน แต่ภาพในอดีตตามติดเขาจนทำให้เขาจำต้องค้นหาว่าเพราะอะไร เหตุใดเขาถึงเห็นแต่ภาพของนาง หญิงสาวที่งดงามราวกับนางในวรรณคดี ผู้ที่มีดวงตาแสนเศร้าแต่รอยยิ้มหวานจับหัวใจ นางอยู่ที่ไหน ทำไมเขาจึงเห็นแต่นาง ภาพบ้านเมือง ผู้คนหลากเชื้อชาติ มหานครที่ยิ่งใหญ่อุดมสมบูรณ์มั่งคั่ง กระบวนเรือเพชรพวงที่อลังการ มีพลัง ผู้คนแต่งกายด้วยเครื่องแต่งกายแปลกตา สามารถสัมผัสได้ถึงความร่มเย็นเป็นสุข รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ การละเล่น ประเพณีต่าง ๆ เสียงแซ่ซ้อง การเล่นกลอน เสียงนั้นชัดเจนกึกก้อง นั่นคือที่ไหน เหตุใดเขาจึงต้องฝันเห็นแล้วเหมือนมีเสียงกระซิบบอกให้เขากลับไป กลับไป ทำให้เขาต้องหาความจริงว่ามันมีอะไรซ่อนอยู่เบื้องหลังความฝันกับเสียงปลุกเร้าและสายตาของนางนั้น ทำให้เขาต้องหาทางกลับไปช่วยนาง นางเป็นใคร
.
ตัวอย่าง
ชายหนุ่มวัย 23 ผิวขาวหมดจด ใบหน้าสี่เหลี่ยมได้รูปประดับด้วยเคราบาง ๆ ดูเข้มคมด้วยขนคิ้วที่ดกหนา ดวงตารีใหญ่ที่คมกริบสีน้ำตาลอ่อน ปลายจมูกโด่งอย่างสวยงามสมเป็นลูกครึ่งแขกเปอร์เซีย ริมฝีปากหยักได้รูปสวย
เขาสวมสนับเพลาด้านใน (กางเกงชั้นในขายาวครึ่งแข้ง)และนุ่งโจงทับ สวมเสื้อครุยผ้ามัสลินไม่มีคอเสื้อ แขนเสื้อยาวถึงข้อมือ มีผ้าคาดเอว หัวหมื่นมหาดเล็ก หากเทียบกับสมัยนี้ก็เทียบได้เท่ากับนายพันเอก เขาเป็นมหาดเล็กคนสนิทที่ทรงโปรดปรานอย่างมาก
จมื่นศรีสุรนาทผู้นี้ได้รับราชการเป็นมหาดเล็กไต่ระดับขึ้นมาจนถึงมหาดเล็กหุ้มแพรตั้งแต่อายุ 18 และเป็นที่โปรดปรานของสมเด็จพระนารายณ์มหาราชมาก จนได้เลื่อนเป็นจมื่นศรีสุรนาทเมื่ออายุได้ 23 ปี รับตำแหน่งหัวหน้ามหาดเล็ก
“คุณพระนายจะกลับเรือนเลยหรือไม่ขอรับ”
มากิด ชายหนุ่มลูกครึ่งแขกอีหร่านกับไทย อายุไล่เลี่ยกันกับจมื่นศรีสุรนาท เขาเป็นข้ารับใช้ใกล้ชิดมาตั้งแต่จมื่นศรีสุรนาทยังเยาว์ และเติบโตมาด้วยกัน เอ่ยถามขึ้นเบา ๆ เมื่อถึงเวลาเลิกงาน
“หากไม่กลับเรือน แล้วเอ็งจะให้ข้าไปที่ใดเล่า”
จมื่นศรีสุรนาทพูดจบก็เดินมุ่งหน้าหมายจะกลับเรือน โดยมีมากิดเดินตามไปติด ๆ เสมือนเป็นข้ารับใช้และคอยคุ้มกันดูแลอยู่ในที
เมื่อทั้งสองเดินมุ่งหน้าหมายจะกลับเรือนก็ต้องผ่านย่านตลาดที่มีการค้าขายอึกทึก ทั้งย่านค้าผ้า ค้าสัตว์ทะเล ย่านค้าเครื่องประดับ ย่านค้าทอง ย่านขนม ย่านสมุนไพร ที่มีผู้คนหลากหลายเชื้อชาติที่เข้ามาค้าขายและชาวบ้านชาวเมืองต่างก็เลือกหาซื้อข้าวของ ในขณะเดียวกันนั้น
“แม่หญิง เรือพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”
ทาสหญิงนามว่าทองใบร้องถามหญิงสาวโฉมสะคราญวัย 16 นามว่า จอมนาง เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ได้ตรงไปที่ท่าน้ำแต่กลับเหลียวมองไปรอบตัวเมื่อคนพายเรือเทียบเรือที่ท่า
“แม่หญิงมองหาสิ่งใดหรือเจ้าคะ”
จอมนาง เจ้าของร่างบางอรชรในชุดแบบไทยโบราณ เธอห่มสไบสีชมพู นุ่งซิ่นสีม่วงอมน้ำเงิน เป็นผ้าไหมยกพื้นด้วยลวดลายวิจิตรงดงาม เจ้าของใบหน้าเรียวสะอาดรูปไข่ที่หวานซึ้ง ภายใต้เรือนผมนุ่มสลวยเป็นเงางามและดกดำสวยสมวัยยาวเคลียกลางหลัง ด้านหน้าตัดสั้นแสกกลางมีปีกข้างเรียกว่าทรงมหาดไทย
สายตาที่หวานปนเศร้าอย่างมีเสน่ห์มองสำรวจหาสิ่งที่ปรารถนา ก่อนจะคลี่ยิ้มที่หวานจับใจออกมาเมื่อหันไปเห็นสิ่งที่ต้องการ เป็นเวลาเดียวกับที่ จมื่นศรีสุรนาทเดินไปใกล้บริเวณนั้นหมายจะนั่งเรือที่มารอรับ เขามองตรงมาทันได้เห็นรอยยิ้มที่หวานจับใจนั้น
ทำให้ปลายเท้าที่เตรียมจะก้าวไปยังเรือที่บ่าวรออยู่ต้องชะงัก มันเหมือนมีมนต์สะกดให้เขาเดินตามร่างบางอรชรที่งดงามกลมกลึงของสาวน้อยที่แสนโสภานั้นไปยังสถานที่ที่เรียกว่า ชุมชนชาวจีน มีย่านการผลิตและการค้าขนาดใหญ่ มีตึกอาคารสร้างด้วยอิฐถือปูนเป็นคลังสินค้ามากมาย
“นี่อย่างไรเล่า”
จอมนางยิ้มเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าของสิ่งที่ต้องการ
“กระไรหรือแม่หญิง”
ทองใบเอ่ยถามพลางชะเง้อมองตามสายตาของผู้เป็นนาย
“ลูกไม้อย่างไรเล่า เป็นลูกไม้ที่มาจากจีน ท่านเจ้าคุณพ่อชอบนัก แล้วยังมีน้ำตาลทราย สาคูเม็ด คุณแม่ทานชอบนักหนา เจ้าไปบอกบ่าวมาช่วยกันขนของไปที่เรืออย่าช้าที”
จอมนางหันมาพูดกับทองใบแล้วก็เลือกสินค้าที่นางต้องการ โดยไม่รู้ว่ามีสายตาหลายคู่ที่มองตรงมาหา และหนึ่งในสายตาของคนทั้งหลายเหล่านั้นก็มีใครคนหนึ่ง
“งามจริงแม่หญิงจอมนาง ยิ่งโตยิ่งก็ยิ่งงาม เห็นแล้ว เจริญตาเจริญใจยิ่งนัก”
ขุนทองดี ชายหนุ่มวัย 23 ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของออกพระศรีบดินทร์ฤาชัย แต่ก่อนหน้านี้ ขุนทองดีเป็นเพียงนักเลงหัวไม้ที่ชอบเที่ยวเตร่ แต่พอได้เห็นจอมนาง ทำให้เขาเริ่มเปลี่ยนไปทางที่ดีขึ้น ความตั้งใจของเขาคือการได้ครอบครองนาง แต่หากเขาไม่มียศไม่มีตำแหน่งก็คงไม่มีหนทางที่จะได้นาง
“หลายเพลาแล้วนะขอรับที่ท่านขุนได้ลอบมองแม่หญิงผู้มีโฉมวิลาศเลิศกว่านารีใดผู้นี้ หากเป็นแต่เพียงเศษธุลีดินหมายจะฟุ้งขจรไปเกาะแค่เพียงฝ่าเท้าของนาง ก็คงไม่สามารถสัมผัสแม้ชายซิ่นของนางได้”
ทนายแสน หนุ่มวัยไล่เลี่ยกัน ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนรักที่สนิทสนมคบหากันมานานและทาสรับใช้เอ่ยออกมา
“อุ๊บ๊ะ นี่มึงเปรียบกูเป็นได้แค่ดินติดตีนแม่หญิงเท่านั้นรึอ้ายทนาย”
ขุนทองดีรู้สึกเดือดดาลขึ้นมาอย่างมาก
“หากท่านขุนปรารถนาจะเป็นสายลมที่สามารถพัดฉาบชโลมไปทั่วร่างของนาง กระผมว่า ท่านขุนควรจะรีบหาทางให้ได้ยศมาในเร็ววัน มิใช่กินตำแหน่งเพียงแค่ขุนทองดี”
ทนายแสนเน้นคำพลางชำเลืองสายตาไปมองดูขุนทองดีอย่างมีเลศนัย เนื่องจากทนายแสนก็หวังจะอาศัยใบบุญของขุนทองดีไต่ระดับเหมือนกัน เพราะหากว่าขุนทองดีมียศสูงขึ้น ตนเองก็จะพลอยได้ดีไปด้วย และในวันข้างหน้า เขายังแอบหวังว่า จะได้ดิบได้ดีเหนือขุนทองดี จะได้ไม่ต้องเป็นเหมือนไก่รองบ่อนอยู่อย่างนี้
“เออ เรื่องยศเรื่องตำแหน่งสำหรับกูมันเรื่องเล็ก มึงอย่าลืมนะว่า กูได้กินตำแหน่งขุน เป็นทหารรักษาพระองค์วังหลังได้เพราะใคร ใช้เวลาเพียงแค่น้ำไม่ถึงกึ่งทะนานด้วยซ้ำ กูยังได้ตำแหน่งนี้ หากว่ากูปรารถนาตำแหน่งที่สูงขึ้น จะยากกระไรนักเล่า”
ขุนทองดีถือโอกาสคุยฟุ้งพลางยืดอกอย่างโอ้อวดว่าพ่อของตนนั้นเก่งมีบารมีมาก สามารถฝากตนให้รับราชการได้อย่างง่ายดาย ในขณะที่เขากำลังคุยโวอยู่นั้น จมื่นศรีสุรนาทก็เดินเข้าไปใกล้จอมนางที่จ่ายเงินสำหรับข้าวของที่ต้องการ และเตรียมจะหันไปเลือกสินค้าอย่างอื่น
แต่ทว่าเมื่อนางหันมาก็ชนเข้ากับร่างของจมื่นศรีสุรนาทที่จงใจเดินเฉียดไปใกล้เป็นเหตุให้ร่างบางอรชรถึงกับเซ ทำให้เขาได้จังหวะรีบยื่นมือรวบร่างบางเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“อุ๊ย!”
จอมนางรู้สึกตกใจอย่างมาก นางเผลออุทานออกมาพร้อมกับช้อนสายตามองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสีหน้าและแววตาที่ตื่นตระหนกตกใจระคนไม่พอใจผสมปนเป ครั้นเมื่อได้เห็นใบหน้าของหนุ่มลูกครึ่งไทย เปอร์เซีย หัวใจของนางก็พลันสั่นไหวขึ้นมา
“พี่ต้องขอขมาเจ้าด้วย ที่เป็นเหตุให้เจ้าตกใจ เป็นเพราะพี่นี้เร่งรีบจนไม่ทันระวัง ขอน้องเจ้าจงเมตตา อย่าได้เคืองขุ่นพี่เลยนะเจ้า”
จมื่นศรีสุรนาทเอื้อนเอ่ยวาจาออกมาด้วยศัพท์สำเนียงที่ระรื่นหู อีกทั้งมีรูปหน้า ผิวพรรณ ที่งามอย่างสมสัดส่วน จึงทำให้จอมนางรู้สึกตะคั่นตะคลอกึ่งเขินอายที่ถูกแตะเนื้อต้องตัวด้วยมือชายเป็นครั้งแรก นางรีบก้าวถอยห่างพลางหันข้างให้เขาแล้วก้มหน้านิ่ง

.