คนรักของสายฟ้า

หากจะเปรียบว่าชายหญิงคือตะเกียบคู่หนึ่ง
ผมกับเธอคงเหมือนช้อนกับส้อม
ไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน แต่ถูกวางเคียงข้างกัน
-ธันเดอร์ โรเบิร์ตโต้-

“กลับไปที่ไร่กังหันได้แล้วมั้ง” หญิงสาววางมือจากเอกสาร กอดอกทำหน้าดุ ตักเตือนว่าเขาควรกลับไปนอนที่ที่ควรจะนอนได้แล้ว
“โอ๊ย!” เจ้าตัวทำเสียงโอดโอยเอามือกุมหน้าอกที่ยังมีรอยช้ำของการถีบของแม่วัว ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นให้สมจริง และมันทำให้หญิงสาวกลอกตาทันที
“ผมกลับไม่ไหว”
การแสดงเกินพอดีของเขาทำให้หญิงสาวอดรู้สึกเวทนากับพรสวรรค์ที่เขามีไม่ได้
“อุจาดตา” หญิงสาวบ่นระอา และทำให้เขาเลิกเล่น
“คิดอะไรอยู่” น้ำเสียงทุ้มถาม มือหนาลูบเส้นผมยาวที่ปล่อยสยายเล่น
“ไม่ได้คิด”
มือหนายื่นออกมาลูบระหว่างคิ้วเรียว คลึงให้มันคลายออกช้าๆ อ่อนโยนราวกับเธอคือกระเบื้องลายครามราคาแพงที่บอบบาง
“งั้นก็อย่าขมวดคิ้ว ผมอยากให้คุณหน้าเด็กแบบนี้ไปอีกสักยี่สิบปี”
เธอเม้มปากแน่นไม่มีคำใดจะพูดโต้ตอบ เพียงแต่คลายคิ้วที่ขมวดเข้าหากันออกในที่สุด
“วันนี้เหนื่อยไหม”
“ชินแล้ว”
“อย่าชิน ถ้าชินคุณจะไม่รู้ตัวว่าเหนื่อยและควรพักได้แล้ว”
คนตัวโตรั้งคนตัวเล็กไปแนบอกล่ำที่เจ้าตัวเพิ่งโอดครวญว่าเจ็บปวด แขนใหญ่รั้งจนเธอเกยขึ้นไปนั่งบนต้นขาแข็งแรงที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้องดงาม
“ง่วงไหม”
“อืม”
“ไปนอนไหม” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู เธอพยักหน้าโดยไม่ตอบรับ ร่างกายที่เคยคิดว่าหนักอึ้งเบาหวิวเมื่อคนตัวโตอุ้มขึ้นมาจากโซฟา
ธันเดอร์วางเธอลงบนเตียง ห่มผ้าให้ และนั่งอยู่ข้างๆ
…อย่าไปไหนนะ
หญิงสาวบอกในใจ รู้ว่าเขาไม่มีทางได้ยิน
มือหนาเกลี่ยเส้นผมออกจากแก้มใส ปากร้อนก้มลงมาแนบที่หน้าผากกว้างแล้วพึมพำ
“ต่อให้ไล่ก็ไม่ไปหรอก”

*นิยายเล่มนี้เคยตีพิมพ์เป็นรูปเล่มในชื่อเดียวกัน รบกวนนักอ่านตรวจสอบก่อนซื้อซ้ำด้วยค่ะ