คนสุดท้ายของสายลม

เธอไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนสุดท้ายที่ฉันรัก
แต่เธอยังเป็นผู้หญิงคนแรก
ที่สอนให้ฉันรู้จักความเจ็บปวดของการรักใครสักคนจนสุดหัวใจ
-สายลม ตินานนท์-

กินข้าวเสร็จออกไปช่วยคนงานถางหญ้าในสวนองุ่น”
“ทำไมต้องถาง” เธอเงยหน้าขึ้นมาถาม เจอกับยักษ์วัดแจ้งพอดี เขาแยกเขี้ยวแล้วทำท่าจะเข้ามางับแรงๆ ให้จมเขี้ยว เฟรยาเองก็อยากถูกกัดอยู่หรอก แต่คนละความหมายกับที่คนอื่นคิด
อย่ามาเหนียมอายไร้เดียงสาไปหน่อยเลย เธอคิดยังไงมีหรือจะเดากันไม่ออก
“ไม่ถางมันก็คงรกท่วมหัวไงแม่คุณ งูจะมากองอยู่ในไร่ฉันด้วย” เขาว่าเสียงเหมือนสั่น สายลมกลัวงูเข้าขั้นเสียสติ แค่คิดถึงมันยังกลัวขนาดนั้น เจอตัวจริงคงสาวแตก
“งูน่ารัก”
“หยุดบอกว่างูน่ารัก” เขาว่าเสียงจริงจังและก้มหน้าก้มตาเจาะไข่ในจานของตัวเองจนไข่แดงแตก หญิงสาวทำหน้าตาย
“นี่สั่งหรือขอร้อง”
“สั่ง” เขาไม่เงยหน้าขึ้นมาจากไข่แต่อย่างใด ก็ยังกินต่อไปเงียบๆ เหมือนไม่มีเธอร่วมวงด้วย ซึ่งเฟรยาไม่ชอบเลย เงยหน้าขึ้นมามองเธอสิ มองเธอเถอะ เธออยากให้เขามอง แค่เขาคนเดียวที่เธอต้องการ
“แต่ไม่มีอะไรน่ารักได้เท่าลมแล้วละ”
ในที่สุดใบหน้านั้นก็เงยขึ้นมา และในที่สุดตาคมเข้มคู่นั้นก็จ้องมาที่เธอเช่นกัน หญิงสาวยิ้มรับสายตาขวางๆ ของคนที่ไม่ชอบให้คนชมว่าน่ารัก
เขามองเธอแล้ว ในที่สุดสายลมก็มองมาที่เฟรยา ผู้หญิงที่อยากให้ตัวเองอยู่ในสายตาของเขาเสมอ
“กินแล้วก็ไปทำงาน หยุดกวนประสาทด้วย”
“ตามที่ลมต้องการ”
“ดี”

*นิยายเล่มนี้เคยตีพิมพ์เป็นรูปเล่มในชื่อเดียวกัน รบกวนนักอ่านตรวจสอบก่อนซื้อซ้ำด้วยค่ะ