ต้องรักยักษ์ร้าย

“เพราะผมเป็นคู่หมั้นคุณ จะไปไหนทำอะไรบอกกันบ้าง แล้วก็ช่วยไว้หน้ากันด้วย มีคู่หมั้นแล้วนะอย่าลืม” อาชวินบอกเสียงเข้ม
“เดี๋ยวนะ.... แค่คู่หมั้นการเมืองครับ ไม่ใช่เจ้าชีวิต ระหว่างเราก็แค่สวมแหวนให้ติดนิ้วเอาไว้ก็แค่นั้น คุณบอกเองไม่ใช่เหรอ” เหนือกาลเอาคำพูดที่เขาโยนใส่หน้าในวันหมั้นกลับมาโยนใส่หน้าเขาในวันนี้
“แต่แหวนที่คุณใส่ติดนิ้วไว้ มันเป็นของผม จะทำอะไรเกรงใจผมบ้าง” อาชวินพูดพาลๆ เหนือกาลจึงมองไปยังนิ้วนางข้างซ้ายของเขา ซึ่งก็มีแหวนหมั้นสวมเอาไว้เหมือนกัน
“นั่นก็ของผมเหมือนกัน คุณเองก็ทำอะไรไม่ได้เกรงใจผมสักนิด แล้วมีความจำเป็นอะไรที่ผมต้องเกรงใจคุณครับคุณอาชวิน ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าคุณเกลียดผมเข้าไส้ ผมคงคิดว่าคุณหึงผมแล้วล่ะ” เหนือกาลยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ แถมส่งยิ้มท้าทายไปให้คนตัวโตกว่าอย่างไม่เกรงกลัว
“ฝันไปเถอะ ผมไม่มีวันสนใจคุณ ที่ผมมาพูดกับคุณเรื่องนี้ เพราะอยากให้คุณระลึกถึงสถานะของตัวเองไว้บ้างว่ามีคู่หมั้นแล้ว ไม่ใช่คิดอยากจะทำอะไรก็ทำ อยากชนแก้วกับใครก็ชน หรืออยากจูบกับใครก็ได้”
เหนือกาลตาโตกับข้อกล่าวหาที่รุนแรงของคนตรงหน้า เขาไปจูบกับใคร เมื่อไรกัน ไม่เคยเถอะ!
“ขอโทษครับคุณคู่หมั้นการเมือง นี่ชีวิตผมครับ ผมจะทำอะไรกับใครก็ได้ ผมมีขอบเขตของผมเสมอ ผมรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ คุณไม่ต้องกลัวว่าผมจะนอกลู่นอกทางเหมือนที่คุณ... อื้อ!” เสียงเถียงฉอดๆ ของเหนือกาลหายเข้าไปในโพรงปากอุ่นของอาชวินที่ประกบจูบลงมาอย่างแม่นยำ มือใหญ่ตรึงข้อมือเล็กทั้งสองข้างกับผนังอิฐ ออกแรงบีบเล็กน้อย ข้อมือเล็กก็ไม่สามารถขยับได้ ในขณะที่ริมฝีปากก็ป้อนจูบดุดันไม่ยั้ง เหนือกาลตกใจดิ้นหนีในคราแรก ก่อนที่จะสงบลงในไม่กี่วินาทีต่อมา
ลิ้นสากกวาดต้อนลิ้นเล็กที่หมดทางหนี เกี่ยวกระหวัดรัดรึงอย่างย่ามใจ กวาดสำรวจไปทั่วโพรงปากเล็กที่หอมหวานปานน้ำผึ้ง รสชาติแอลกอฮอล์ขมปร่าที่ติดปลายลิ้นทำให้อาชวินติดใจ บดจูบซ้ำๆ จนกระทั่งลมหายใจขาดห้วงคนถูกรังแกจึงได้ส่งเสียงร้องประท้วงออกมา อาชวินยอมถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง ไม่วายจะกดริมฝีปากลงบนมุมปากเล็กอีกครั้งเป็นการส่งท้าย พร้อมกับมือใหญ่ที่คลายข้อมือเล็กออก
เหนือกาลยกปลายนิ้วโป้งเช็ดมุมปากตัวเองช้าๆ มองสบตากับเขาด้วยสายตายั่วยวน ริมฝีปากเล็กกระตุกยิ้มท้าทาย
“จูบของคุณก็ไม่ได้แย่นะ แต่ก็ไม่ได้ดีพอที่จะทำให้ติดใจ” คนตัวเล็กทิ้งทายไว้แค่นั้น ก่อนจะผลักเขาออกแล้วเดินกลับโต๊ะไป อาชวินมองตามแผ่นหลังบอบบางที่หายไปจากสายตา ความโกรธที่สงบลงเมื่อครู่พวยพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง ความอยากเอาชนะมีอยู่เต็มเปี่ยม