ความผิดที่ไม่ได้ก่อ

ผม: "หมอแพรเป็นยังไงบ้างครับหมอ" ผมเอ่ยปากถามด้วยความร้อนรน ใจผมมันกระวนกระวายอยู่ไม่เป็นสุขแล้วตอนนี้
หมอ: "เธอปลอดภัยแล้ว แต่..."
ผม: "แต่อะไรครับหมอ?"
หมอ: "ทารกในครรภ์เสียชีวิตแล้วครับ หมอไม่สามารถยื้อชีวิตทารกในครรภ์ได้ ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ"
ผม : "มะ...หมอ" เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ ผมพึ่งจะรู้ว่าตัวเองมีลูกก็ตอนที่เกิดเรื่อง พอรู้ว่ามีเขาก็ต้องมารู้ว่าเสียเขาไป ผมโคตรเจ็บปวดเลย
หมอ : "ผมจะย้ายเธอไปห้องพิเศษเลยนะครับ"
ผม: "คะ...ครับ" หัวใจผมมันชาไปหมด ผมอยากมีลูกมาตลอดพอจะมีกับเขาทั้งที ดันมาเกิดเรื่องขึ้น
บุรุษพยาบาลเข็นร่างแพรออกมาจากห้อง ผมมองไปที่ใบหน้าซีดเผือดแทบจะไม่มีสีเลือดนั้น ผมกำหมัดแน่นด้วยความโกรธแค้น เกลียดผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นคนที่ขับรถชนเเพร เธอได้พรากลูกของผมไป
ผมเดินตามมาจนถึงห้องที่เธอต้องพักรักษาตัว สักพักไอ้ลมกับไอ้หินลูกน้องของผมก็วิ่งมาพร้อมกับแม่ของเธอ
แม่: "ดินน้องเป็นไงบ้าง?"
แม่ถามผมด้วยความร้อนรน
ผม: "ยังหลับอยู่เลยครับ แม่ครับฝากน้องแพรด้วยนะครับ ผมมีเรื่องต้องไปเคลียนิดหน่อย"
แม่: "ได้สิลูก แม่เข้าไปดูน้องก่อนนะ"
ผม: "ครับ"
ผมเดินออกมาที่ลานจอดรถพร้อมกับไอ้หินไอ้ลม ใครที่มันทำให้ลูกผมตาย ผมไม่มีวันปล่อยให้มันมีชีวิตสงบสุขแน่ มันต้องได้รับกรรมที่ทำอย่างสาสม ผมขึ้นรถแล้วมุ่งไปที่เกิดเหตุ
เธอนั่งรออยู่ริมฟุตบาทไม่ไปไหน ไม่รู้ว่าโง่หรือฉลาดกันแน่ ถ้าเป็นบางคนหนีไปแล้ว
แต่ต่อให้เธอหนีจริงๆผมก็ตามหาเธอเจอ
ผมไม่ปล่อยให้เธอลอยนวลแน่นอน