ดวงตะวันของอา

"ตะ..แต่.."เขาจะพูดแต่ผมกลับพูดแทรกขึ้นไปก่อน ผมรู้ว่าสิ่งที่เขาจะพูดคืออะไรและผมรู้ว่าเขาคงทำมันไม่ได้ เขาทิ้งคุณพลอยแล้วมาหาผมไม่ได้...
"อาจะปล่อยให้เขารอเหรอ" ผมถามกลับไป ตอนนี้สายตาของเราทั้งคู่ไม่ได้มองกันเลยสักนิด
"แต่ถ้าเขาไม่รอก็เป็นตะวันที่ต้องรอ" มันเป็นสิ่งที่ผมรู้อยู่แล้ว แต่ผมทำอะไรได้นอกจากนี้บ้างล่ะ ผมไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น
"วันรอได้ นานแค่ไหนวันก็จะรอ" ผมตอบโต้กลับไปด้วยความหนักแน่น ขอให้การรอในครั้งนี้มันเป็นการรอที่คุ้มค่าจริงๆ นะ
"งั้น...อาไปก่อนนะครับ" จุ๊บ...เอ่ยถ้อยคำเชิงบอกลาและประทับจูบลงบนหน้าผากของผมทันที ในจังหวะที่อาทีเดินออกไปมันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่หยดน้ำตาไหลอาบลงมายังแก้มทั้งสองข้าง


"เราไปต่อกันไม่ได้แล้ว อาจะแต่งงานกับเขาแล้วนะ อาจะให้วันรอไปถึงเมื่อไร มีแต่คนสมหวังเท่านั้นนะที่บอกว่าการรอมันคุ้มค่า"ตัวเล็กตอบผมด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ