ไหนว่าไม่รักกัน

อมิตา เลิศพิทักษ์สินธุ์ หญิงสาวที่พร้อมไปด้วย รูป ทรัพย์ สมบัติ เพราะมีพ่อเป็นถึงรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ และแม่เป็นเจ้าของบริษัทนำเข้ากระเป๋าแบรนด์ดัง เธอเป็นผู้หญิงที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่เคยมีสักครั้งที่เธอจะปล่อยให้สิ่งที่ต้องการหลุดมือไป ยกเว้นหัวใจของเขา ที่ไม่ว่าเธอจะพยายามเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถเป็นเจ้าของหัวใจดวงนั้นได้
ภิภพ พรดำรงค์ อดีตเลขาคนเก่งของศิวะ ที่ตอนนี้เข้ารับตำแหน่งเป็นประธานบริษัทเต็มตัว แทนศิวะที่ผันตัวไปช่วยธุรกิจของที่บ้าน ผู้ชายที่เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้หัวใจของเขามาตลอดสองปี จนเมื่อสี่เดือนก่อน ความพยายามของเธอก็สิ้นสุดลง เมื่อเขาพบคนที่หัวใจเขาต้องการ
————
ไหนบอกว่าไม่รัก ไหนบอกว่าอยากเลิก แล้วทำไมถึงตามมาวอแวเธอไม่จบไม่สิ้น

>>> — — <<<


“มานี่นะมิว”
ภิภพมองคนที่ทำหน้าและท่าทางล้อเลียนเขาอยู่ไม่ไกล นอกจากจะไม่สำนึกอะไร ยังหันสายยางที่เปิดน้ำแรงสุดๆ มาทางเขากับเจ้ากะทิอีก กะทิที่โดนน้ำรีบวิ่งหนีไปทั่วบริเวณบ้าน ส่วนเขาได้แต่ยืนข่มความโกรธไว้ เพราะตอนนี้ถูกเธอใช้สายน้ำฉีดเข้าใบหน้าจนมองอะไรไม่เห็น ได้แต่หลบสายน้ำที่พุ่งเข้าหา ทั้งที่ในใจอยากพุ่งไปรวบตัวเธอมาสั่งสอนให้เข็ดหลาบ
“อ๊ะ อ๊าย”
ตู้ม !
เพราะไม่ทันระวังตัว ว่าตัวเองยืนอยู่ใกล้สระว่ายน้ำที่ไม่มีขอบสระ บวกกับน้ำจากสายยางที่เธอใช้มันแกล้งเขา เปียกชุ่มพื้นที่เธอยืนอยู่ จากที่กำลังยืนสะใจ กลายเป็นว่าตอนนี้ต้องตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำ โดยมีคนที่เธอแกล้งเมื่อครู่ วิ่งมายืนมองอยู่ขอบสระ
“ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว”
ภิภพมองด้วยความระอา เขาอายุจะสามสิบแล้วไม่ใช่เด็กแล้วด้วย จึงไม่สนุกกับการเล่นของเธอเลยสักนิด เล่นอะไรไม่รู้จักระวังตัวอีก เขาไม่ช่วยหรอกนะ มีแต่จะสมน้ำหน้าด้วยซ้ำ ทำกับคนอื่นไว้เยอะก็งี้แหละ บาปกรรมตามทัน
“ฮึก เจ็บขา”
“โธ่เว้ย! มิวเจ็บตรงไหน!”
ตู้ม!
ทันทีที่ภิภพโน้มตัวลงมาใกล้สระน้ำมากขึ้น เธอก็รีบดึงขาเขาที่อยู่ใกล้ๆลงมาในสระด้วยกัน เมื่อกี้เห็นหมดเลยว่าเขาแอบทำหน้าสะใจที่เธอร่วงตกสระน้ำ
หน่อยแนะ ไม่ช่วยแล้วยังเยาะเย้ย ตายซะเถอะไอ้บ้า
“นี่แนะ กล้าทำหน้าเยาะเย้ยฉันเหรอ” อมิตากระโดดขี่หลังคนที่ตะกายขึ้นจากสระ ไม่ยอมให้เขาได้ขึ้นไปจากน้ำง่ายๆ มือทั้งสองข้างดึงผมเขาไปมา เหมือนกำลังจะฆ่าเขาด้วยการจิกผมให้หลุดออกจากหัว
“มิว! ถ้าไม่เลิกเล่นฉันเอาจริงแล้วนะ”
น้ำเสียงที่เหมือนพยายามระงับอารมณ์อะไรสักอย่างอยู่ ทำให้อมิตายิ่งได้ใจ เมื่อรู้สึกเหมือนได้รับชนะเพราะทำให้เขาโกรธได้ อย่างเขานะเหรอจะมาทำดีกับเธอขนาดนี้ รีบเผยธาตุแท้ออกมาซะ เธอไม่อยากหวั่นไหวไปมากกว่านี้แล้ว
“ไม่มีวันหรอก”
อมิตาพูดเสียงดังให้เขาได้ยิน เธอไม่มีวันหยุดง่ายๆ และไม่มีวันหวั่นไหวเพราะเขาอีกแล้ว
“จะดื้อให้ถึงที่สุดสินะ ได้เลยมิว เพราะฉันก็ไม่ใช่คนใจดีและมีความอดทนสักเท่าไหร่”
ภิภพดึงข้อมือเล็กที่กำลังทึ้งหนังหัวเขาไว้แน่น ถอยหลังฝ่าสายน้ำในสระที่สูงแค่แผ่นอก จนชิดสระอีกด้าน ไม่สนใจเสียงร้องของคนที่เขาตั้งใจกระแทกเธอเข้ากับขอบสระสักนิด ทันทีที่เธอปล่อยมือเพราะความเจ็บ ก็รีบพลิกตัวกดเธอไว้ ด้วยร่างกายที่โตกว่า จนร่างกายแนบชิดทุกสัดส่วน
มือหนายกเรียวขาของเธอมาเกี่ยวเข้ากับเอวสอบ ใช้มืออีกข้างเชยคางเธอขึ้นเร็วๆ พร้อมกับทาบทับริมฝีปากลงไปแรงๆ จูบที่เต็มไปด้วยความโกรธไม่ได้รุนแรงนัก เพราะเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอกลัว แค่จะสั่งสอนสักหน่อย ว่าไม่ควรปล่อยเนื้อปล่อยตัวตอนอยู่กับเขา เธอคงไม่รู้ว่าเขากำลังอดทนอย่างหนัก ไม่ให้ตัวเองทำอะไรกับเธอมากไปกว่าจูบ
“อื้อ”
เสียงครางหวานเรียกสติที่ดำดิ่งลงลึก ให้กลับขึ้นมาได้อีกครั้ง ภิภพถอดถอนริมฝีปากออกไปอย่างแสนเสียดาย เขาไม่อยากฝืนใจเธอ ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงจนหน้าผากชิดกัน มองใบหน้าของเธอเนินนาน เหมือนจะค้นหา ว่าเธอใช่เด็กคนนั้นจริงหรือเปล่า ทำไมโตมาถึงไม่เหลือเค้าเด็กน่ารักคนนั้นอยู่เลย เขาว่าตอนเด็กเธอสวย แต่โตมากลับสวยจนคาดไม่ถึงเลยว่าจะสวยได้ขนาดนี้
“มองทำไม หลงรักฉันอีกครั้งเหรอ” อมิตาลองถามออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ ถ้าวันนี้เขารักเธอจริงๆ เธอจะสามารถคาดหวังได้ไหม ว่าคำพูดนั้นเป็นสิ่งที่เขารู้สึกกับเธอจริงๆ