ทั้งรักทั้งเกลียด

“มึงหวงเด็กนั่นเหรอวะไอ้บาส”
“กูไม่ได้หวง แค่ไม่อยากให้น้องมันต้องเสียใจไง”
“พระเอกสัส นะมึง”
“พี่ชายจะเป็นห่วงน้องสาวบ้างไม่ได้เหรอวะ”
“พี่น้องนอกสายเลือดน่ะสิ”
“แล้วแต่มึงจะคิด”
“ที่กูคิด คือมึงชอบเด็กนั่นจริง ไม่ใช่คิดแค่พี่กับน้อง”
“แสนรู้นักนะไอ้สัสคิม”
ผมรู้ว่าไอ้บาสมันชอบเด็กกะเพราแต่เด็กนั่นมันดันมาชอบผม ยิ่งเมื่อเช้ามายืนเงอะงะหน้าร้านผมอีกจะเอาอะไรกับผมมากมาย ตลกเป็นบ้ามาขอกำลังใจ พอพูดไปแค่นั้นทำกรีดร้องโหยหวนเด็กสมัยนี้รุกเก่งจริง
“ไอ้บาส”
“อะไรวะ”
“กูเปลี่ยนใจแล้ว”
“เรื่องเหี้ยอะไรอีกล่ะ”
“กูจะลองคุยกับยัยเด็กนั่น”
“ไอ้ที่กูเตือนไปก่อนหน้านี้ไม่เข้าหัวเลยใช่มั้ยวะ”
“เอาน่า เผื่อบางทีเด็กมันอาจน่าเคี้ยวก็ได้” ความคิดนี้มันเพิ่งวิ่งเข้ามาในหัวสมองเมื่อครู่ จะว่าไปน้องมันก็น่ารักดี พอไปวัดวาได้แหละครับ
อ่า...นี่ผมคิดบ้าอะไรอยู่เนี้ยชมงั้นเหรอ ? หึ!