เพียงกลิ่นดอกดิน

เธอเป็นเพียงความฝันเสี้ยวหนึ่งในชีวิตที่ครั้งหนึ่งเขาไม่เคยคิดอยากลงเอยด้วย เขาไม่ใช่คนดีเป็นสุภาพบุรุษอะไร หลายครั้งที่เห็นแก่ตัว และเขาก็ยอมรับว่าเขาเคยคิดว่าเธอไม่เหมาะจะเป็นคนที่เขาจะใช้ชีวิตด้วย แต่...มีฝัน ใช่! เขาตกหลุมรักเด็กน้อยคนนั้นอย่างไร้เงื่อนไข
- - - - - - - - - -
“งั้นแปลว่าเธอไม่สนว่าฉันจะทำยังไงกับพ่อของลูกเธอ ...ที่มีลูกด้วยกัน พวกเธอเมาหรือขาดสติงั้นเหรอ เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับวีเลยสักนิดใช่มั้ย”
“มันเป็น...เรื่องส่วนนะคะ ฉันคิดว่ามีสิทธิ์ที่จะขอไม่พูดเรื่องนี้ ตอนนี้ที่สรุปได้ก็คือ เรื่องของฉันกับเขา มันจบไปนานแล้ว คุณอยากทำยังไงกับลูกของคุณก็ไม่เกี่ยวกับฉันเหมือนกัน”
“ตายจริง เธอนี่เลือดเย็นจริงๆ วีเป็นพ่อของลูกเธอจริงหรือเปล่าเนี่ย ทำไมถึงได้เย็นชานักนะ ถึงเธอจะโกรธที่เขาทิ้งเธอกับลูกไป อย่างน้อยๆ ก็คิดเสียบ้างสิว่าลูกต้องมีพ่อ” แสงฉวีโพล่งขึ้นมาอีกครั้งด้วยความขัดเคืองใจ
“อย่าใช้คำว่าเลือดเย็น หรือเย็นชา อะไรทำนองนั้นเลยค่ะ ฉันเป็นแม่ที่ทำอะไรต้องคิดถึงแต่ลูกไว้ก่อน อะไรที่จะเป็นมารมาทำให้ฉันอ่อนแอ ฉันยอมให้เข้ามาในชีวิตไม่ได้จริงๆ บ้านเราจน ไม่มีอะไรเลยมาตั้งแต่แรก ขอเถอะค่ะ ถ้าเลือกได้ฉันก็อยากจะเลือกแบบนี้ ที่ฉันพูดไม่น่าฟัง ก็เพราะว่าฉันไม่อยากสร้างความสัมพันธ์เชิงบวกกับพวกคุณ คิดว่าทันทีที่ฉันไปจากที่นี่ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่ต้องพบเจอและมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจอะไรกันอีก”