หลี่หรั่นอี้ องค์หญิงผู้ถูกลืม

นางเป็นองค์หญิงที่แม้แต่พระบิดายังไม่รักใคร่
นางต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นในวังหลวง
โดยไม่มีมารดาคอยปกป้อง

ส่วนเขาเป็นแม่ทัพหนุ่ม
ได้พานพบนางเพราะเหตุบังเอิญ
เขามักชอบแกล้งนางอยู่เป็นประจำ
ทว่าวันที่ได้รู้ความจริงว่านางคือองค์หญิงผู้สูงศักดิ์
เมื่อนั้นอยากจะถอนตัวก็ยากจะทำได้!

ส่วนบุรุษอีกผู้หนึ่งเป็นองค์ชายต่างแคว้น
ชมชอบนางตั้งแต่แรกเห็น
และจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้นางมาครอบครอง!


********************************************************************************
ณ ตำหนักเฟิงเฟย

เมื่อหลี่หรั่นอี้กลับมาถึงตำหนัก สิ่งแรกที่นางเห็นหลังจากก้าวผ่านธรณีประตูมาก็คือ

ด้านหลังของชุดฉลองพระองค์สีเหลืองสดที่ทั้งสง่างามและน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน

น้อยครั้งที่เสด็จพ่อจะมานางที่ตำหนัก และแต่ละครั้งมักไม่ใช่เรื่องดี...

หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้พระบิดาและขณะที่กำลังจะย่อกายทำความเคารพนั้น

จู่ๆ พระองค์ก็ทรงตวาดเสียงดัง

"คุกเข่า!"

ตึง!

เข่าของหลี่หรั่นอี้กระแทกพื้นอย่างแรง!

"เจ้าเสียสติไปแล้วรึ! ถึงได้อวดเก่งต่อหน้าองค์ชายต่างแคว้นนั่น!"

"หม่อมฉันเปล่า"

"ยังมีหน้ามาเถียงอีก! แล้วนี่อะไร!"

เสด็จพ่อตรัสพร้อมกับเขวี้ยงสารใส่หน้านาง!

สารนั่นบาดแก้มนางจนเลือดออก!

แล้วหลี่หรั่นอี้ก็เหลือบมองใบหน้าของพระบิดา แววตาของพระบิดานั้นเย็นเยียบยิ่งกว่าความหนาวเหน็บของฤดูเหมันต์เสียอีก

แล้วนางก็ก้มลงอ่านเนื้อหาในสารอย่างช้าๆ

ยิ่งเวลาผ่านไปนานดวงตาของนางก็ยิ่งเบิกกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ

"เสด็จพ่อ หม่อมฉันไม่แต่งเพคะ!"

"ถ้าไม่อยากแต่ง เจ้าก็จงเจียมตัวอยู่แต่ในตำหนัก อย่าออกจากตำหนักแม้แต่ครึ่งก้าว!"

แล้วประโยคต่อมาขององค์เหนือหัวก็ดุจดังประกาศิต

"กักบริเวณองค์หญิงหลี่หรั่นอี้เป็นเวลาหนึ่งเดือน! ไม่ว่าผู้ใดก็ห้ามเยี่ยม!"

เมื่อฉลองพระองค์สีเหลืองสดเดินจากไปไกลลับ หลี่หรี่นอี้ก็ทรุดกายนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง

ไม่นานก็มืออันเย็นเฉียบของใครบางคนเอื้อมมือมาสัมผัสแก้มที่ถูกบาดเป็นแผลของนาง

"พระบิดาทรงรังเกียจข้ามากใช่หรือไม่"

หลี่หรั่นอี้เอ่ยกับหลิวกูกูเสียงเบา

หลิวกูกูเป็นอดีตนางกำนัลคนสนิทของเสด็จแม่และยังเป็นแม่นมของหลี่หรั่นอี้อีกด้วย เมื่อเสด็จแม่สิ้นพระชนม์ นางก็มาอยู่รับใช้หลี่หรั่นอี้แทน

"โธ่ องค์หญิงอย่าตรัสเช่นนั้น"

หลิวกูกูปลอบหญิงสาวตรงหน้า

นางช่างคล้ายหรั่นเสียนเฟย พระชายาที่ล่วงลับไปแล้วยิ่งนัก

นั่นยิ่งทำให้นางกำนัลวัยกลางคนเวทนาสตรีตรงหน้ามากกว่าเดิม

มืออันเย็นเฉียบของหลิวกูกูเอื้อมมือมากอดองค์หญิงเอาไว้แน่น

แม้มือของกูกูจะเย็นเฉียบเพียงไรก็คงเย็นไม่เท่าหัวใจที่ด้านชาของหลี่หรั่นอี้เป็นแน่!

หลี่หรั่นอี้หลับตาลง

อ้อมกอดอันอบอุ่นที่นางลืมไปแล้วว่ารู้สึกเช่นไร...

อ้อมกอดที่นางไม่เคยได้รับจากบิดาบังเกิดเกล้า!

น้ำตาของหญิงสาวค่อยๆ หลั่งรินก่อนจะตกลงบนฝ่ามือหลิวกูกู ทว่าหลิวกูกูกลับรู้สึกว่ามันกำลังร้อนลวกมือนางอย่างไรอย่างนั้น...