ทำบุญอย่างไรได้อย่างนั้น

อาจมีบางคนไม่เชื่อว่ากรรมแก้ได้ หรือหนักไปกว่านั้น ก็อาจคิดว่า เป็นสิ่งงมงาย ไร้สาระ โบราณไม่ทันสมัย จริงอยู่ พระพุทธเจ้าทรงตรัสสอนให้คนเราต้องไม่งมงาย ไม่ให้เชื่ออะไรง่ายๆ แต่ทรงสอนให้อโหสิกรรมแก่ผู้เคยสร้างกรรมแก่เรา หรือให้ขมา กล่าวขอโทษ เมื่อเราเป็นผู้ทำผิดเสียเอง และซึ่งในความเป็นจริงแล้ว เวลาที่เราทำความผิดอะไรสักอย่าง เมื่อสำนึกได้ว่าตนผิด จึงคิดจะกล่าวคำขอโทษ หรือทำอะไรที่จะไถ่ความรู้สึกผิดได้บ้าง ตามสัญชาตญาณแล้ว หากทำผิดแต่ยังไม่ยอมรับว่าตนผิด แม้จะไม่มีใครว่ากล่าวใดๆ แต่สามัญสำนึกย่อมรู้สึกได้ว่าผิดจริง จนเกิดลังเลใจ เกิดวิตกจริต ในความผิดนั้น ซึ่งเรารู้ดีแต่เพียงผู้เดียว แต่ลึกๆแล้วเราก็คงอยากทำอะไรสักอย่างที่จะปลดล็อคความรู้สึกไม่ดีที่ทำให้จิตตก อยากทำอะไรก็ได้สักอย่างที่จะช่วยให้เกิดความสบายใจ ศาสนาพุทธ จึงมีทางเดินที่เสมือนเป็นทางสว่างแห่งบุญให้เราก้าวเดินไปเพื่อแก้ไขในข้อบกพร่องอันนั้น