ข้าจะขอไร้รัก

หวานอัน เอนพิงกับพนักเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่ มือเอื้อมหยิบเล่มหนังสือจากชั้นวาง เป่าลมขจัดคราบฝุ่นบนหน้าปก
ลูบสัมผัสผิวกระดาษที่แต่เดิมเป็นสีขาวบริสุทธิ์ บัดนี้มีคราบสีเหลืองเลอะตามกาลเวลา หวนนึกถึงความทรงจำในวัยเด็กคราใด ตำนานความรักของคนทั้งสองในนิยายเรื่องนี้ มันทำให้สะเทือนใจเสียเหลือเกิน

เท่าที่จำความได้…

‘มันเริ่มขึ้นเมื่อปลายเหมันตฤดูปีหนึ่ง โชคชะตาได้สรรสร้างเรื่องราวความรักระหว่าง องค์ชายต่างเมือง และบุตรี ขุนนางชั้นสูง ราวกับนิยายน้ำเน่าอย่างไรอย่างนั้น จุดเริ่มต้น คือ หญิงสาวพยายามช่วยชีวิตชายแปลกหน้า โดยไม่รู้สถานะที่แท้จริงของเขา เพื่อที่อีกคนหนึ่งจะไม่ยอมละทิ้งสิ่งที่ตัวเองหวงแหนด้วยความรู้สึกผิดอีกต่อไป กลับต้องแลกมาด้วยการสูญเสียอย่างไม่มีวันหวนคืนของอีกคน หวางซ่านเย่ โอรสแห่งต้าเยี่ยน ยึดมั่นในหน้าที่ของ
ตัวเอง ถึงกับละทิ้งศีลธรรมภายในใจ เขาใช้ หลิวซูซู ภรรยาที่ตบแต่งเป็นบันไดสู่การสังหารผู้เป็นพ่อตา…’

เนื้อเรื่องต่อจากนั้น เลือนรางพอสมควร วันนี้ถึงได้โอกาสหยิบมันขึ้นมาอ่านอีกครั้ง หวานอันพยายามเปิดไปหน้าที่ถูกคั้นเอาไว้ด้วยกระดาษแผ่นหนึ่ง ‘แล้วเป็นอย่างไรต่อ…’ เธอเริ่มอ่านต่อจากย่อหน้านั้น ค่อยๆ ดำดิ่ง เข้าไปอยู่ในความรู้สึกของทุกตัวละครในเรื่อง รู้ตัวอีกทีมองออกไปที่หน้าต่างบานกว้าง เมื่อดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า หรือเป็นไอลมเย็นเพราะหน้าหนาวกำลังมาเยือนอีกครั้งกัน จึงสร้างบรรยากาศให้น้ำตาไหลออกมาได้ง่ายถึงเพียงนี้